| |
Μεγαλώνοντας δυσκολεύομαι να βγάλω τη στολή μου
Είναι βαριά, έχει πολλά εξαρτήματα και κολλάει πάνω μου
Κοιμάμαι και ξυπνάω φορώντας την
Αλλά, δεν της ανήκω, δεν μου ανήκει
Η στολή αυτή, είναι βαριά, είναι γεμάτη βαθμούς
Αλλά δεν έχει καμία αξία
Δεν της ανήκω, δεν μου αρέσει
Δεν μου ανήκει, δεν αγαπά
Μου ανήκει ο χρόνος μου, το σώμα μου
Οι μνήμες που με γεμίζουν
Η αταλάντευτη πίστη μου στο Θεό, στους δαίμονες
Ο φόβος του κόσμου
Σπάνια βγάζω την στολή
Και φτιάχνω ήσυχα τον καφέ μου το πρωί
Και θυμάμαι αυτούς που με αγαπούν
Χαμογελάω
Και έπειτα σωπαίνω απολαμβάνοντας την ησυχία
Ακούω συνεχώς μουσική
Ίσως λίγο λίγο και να τραγουδάω
Κοιμάμαι το μεσημέρι
Αλλά η μουσική δεν σταματάει ποτέ
Έτσι είναι όταν βγάζω την στολή
Και το μόνο που μπορεί να σπάσει
Το μόνο που μπορεί να χαθεί
Είναι η μεταλλική στολή,
Είναι οι αλυσίδες μου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
