| |
κάπου σε ξέρω σ’ έχω δει προσφάτως
και ό,τι έχω δει , έστω μια φορά, μου μένει
το βλέμμα σου σαν να θυμίζει κάπως
την βάτο της Γραφής την καιομένη
ίσως σε μια κορνίζα στο σαλόνι
που άγριο πόνο φέρνει η θύμησή της
την ώρα που ένα δάχτυλο σαρώνει
τη σκόνη που καλύπτει το γυαλί της
σίγουρα σ’ έχω κάπου συναντήσει
αλλά το που, το πότε μου διαφεύγει
και το μυαλό πολύ έχω βασανίσει
μα αυτό, σαν από άμυνα υπεκφεύγει
το πρόσωπό σου μοιάζει τόσο οικείο’
μα μόλις το ακουμπούν τα δάχτυλά μου
σαν γύψινο να αγγίζουν προσωπείο
ίδιο με αυτό που κρύβει τη φθορά μου
ξάφνου γελάς σαν μέσα απ’ τη βιτρίνα
μα της φωνής σου ο ήχος δε με φτάνει
«είμαι η σκιά σου» λες «η θεατρίνα
της νιότης σου η αντιφεγγιά, στο τζάμι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
