| |
Συζητώντας μὲ τὸν Ψαραντώνη, βιώνεις ἕνα
μεταφυσικὸ θαῦμα, ἕνα μεγαλεῖο, ποὺ λέξεις
δὲν εἶναι ἱκανὲς νὰ περιγράψουν... Δὲν εἶναι
ἱκανές, γιατί φτωχαίνουν τοῦτο τὸ πανάρχαιο καὶ
μοναδικὸ συναίσθημα τῆς ἀφθονίας ποὺ κατοικεῖ
μέσα στὴν ἁπλότητα).
Στὸ μυθικό σου πρόσωπο χίλιοι Θεοὶ δεσπόζουν,
στὸ βλέμμα σου τὸν οὐρανὸ πιὸ μπλάβο ἀπὸ ποτὲ
καὶ μὲς τὴν ἄδολη καρδιὰ στὰ στήθια ποὺ
βαστάζεις, δὲν εἶδα μπλιότερη ἀντρειὰ στὴ ζήση
μου ποτέ.
Λίγο μιλεῖς μὰ οἱ λέξεις, σοὺ σὰν τὸ χρυσὸ
ἀξίζουν σὰν τὸν παλιὸ μαμουντιὲ μίας
ἄλλης ἐποχῆς, ἄχι καὶ πὼς τὴ ρέγομαι τὴν
καλοσυντροφιά σου, σὰν πρωτοβρόχι ποὺ ποθεῖ
ἡ ξεραμένη γῆς.
Τσὴ Κρήτης τὴν ἀρχέγονη κραυγὴ τὰ δυό σου
χείλη, βγάνουν καθάρια ἀνόθευτη σὰν τοῦ
πολεμιστῆ, σὰν τοῦ Κουρήτη τὸ χορὸ τὰ μάθια
σου φλογίζουν, λυράρη μου πανάρχαιε γλυκὲ
τραγουδιστή.
Τ’ ἅγιο χέρι σου φιλῶ καὶ τὸ Θεὸ ἀντικρίζω, κάθε
ποὺ ‘κούσω τσὶ κραυγὲς τσὴ λύρας ποὺ βαστᾶς
καὶ τοῦ Διὸς τσὶ ἀστραπὲς μὲς τσὶ κορφὲς τοῦ νοῦ μου,
γροικῶ ἡ τσ’ὧρες ποὺ ἄγκριγια σὰν
λιόντας τραγουδᾶς.
Τὸ ὄνομά σου ξακουστὸ στὰ πέρατα τοῦ κόσμου
κι εἲν’ ἡ μορφή σου ἀντάρτικη κι’ὁ λόγος σου
μεστὸς κι’ ίντα γυρές μὲς τσὶ θνητοὺς ἄραγε
Ψαραντώνη, ποῦ ‘ σαὶ τοῦ Ἴδη ὁ βασιλιάς, τσὴ
Κρήτης ὁ Θεός.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
