| |
Ἡ σιωπὴ τῆς μοναχικότητας κραυγάζει ὦρες καὶ
φορές, σὰν μαυροφόρα χαροκαμένη μάνα.
O θρῆνος τσὴ κάνει μοιρολόι, ποὺ γροικᾶται ἀπ’
ἄκρη σ’ ἄκρη, στὶς ροῦγες τοῦ τυραννισμένου
λοϊσμοῦ...
Μὲς στὴ βουὴ τοῦ καφενὲ γαυγίζουν οἱ ἀνθρῶποι
κι ἐγὼ μονάχος σιωπηλὰ νὰ τσὶ παρατηρῶ,
κάτι νὰ βγάλω στὸ χαρτὶ μὲς τσὴ ρακῆς τὴ ζάλη
πασκίζω μυριοζάρωτος σὲ μια γωνιὰ νὰ βρῶ.
Ἐδῶ ἀναβλύζει θάνατος, καπνὸς κι’ ἀπελπισία
κι ἀναρωτιέμαι ίντα κοντὸ γυρεύγω ἐπαέ,
μὲς τσὴ βουῆς τὴ φονικὴ σιωπὴ ἀναστενάζω
καὶ νιοὺς ποιητὴ ποὺ διάβαζα ἔχω τὸ διγαβρέ.
Μοιάζει μὲ φάντασμα ἄθωρο ὁ ποιητὴς στὸ (γ)κόσμο,
μοῦδε μιλεῖ, μοῦδε λαλεῖ, ξανοίγει σιωπηλά,
βουτᾶ τὴ (μ)πένα στση καρδιᾶς τὸ κιρμιζὸ μελάνι
κι ὅ,τι σκοτίζει τὸ μυαλό, στὴ (γ)κόλλα τὸ σκορπᾶ.
Μὲς τσὶ ψυχὲς τῶν ποιητῶν, ἡ κόλαση φωλιάζει,
μια ἀκινησία πληκτική, ποὺ θλίβει τὸ μυαλὸ
κι’ ἡ πεθυμιὰ τὴ λογικὴ σκοτώνει κάθα μέρα, στσ’ ἀποκοθιᾶς τὸν
σκυθρωπὸ κι’ ἀγιάτρευτο καημό...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
