| |
| | στη θάλασσα |  | | |
μόνος κανείς αν καταφέρει να επιπλεύσει
αλλιώς στο ίδιο σημείο γυρνάει-
μακριά δεν πάει.
κάθε άλλο χέρι βοηθείας άκαρπο
εκτός από κείνο της παροτρυντικής ηχούς του.
τώρα από δω και πέρα
- και για χάρη της περιαυτολογίας βεβαιως βεβαίως-
σαν βρω θάλασσα παλεύω όταν απλώνομαι
να απαλύνω την ατσαλοσύνη μου και
να μη μένω στο ίδιο σημείο, που τι άλλο κάνουν τα χέρια
που δεν ξέρουν να εκμεταλλευτούν την ιδέα
των ποδιών, και τούμπαλιν.
όσο για το βύθισμα που πρέπει να γίνω
σα μολύβι ασήκωτο και αυτομάτως μετά πούπουλο
αυτό μέχρι στιγμής μόνο έξω από το νερό.
έξω απο το νερό και το απο δω και πάνω.
δίχως πρέπει.
αυτό είναι θαρρώ το μύνημα της κάθε θάλασσας
το κατά πόσο την γνωρίζεις και αυτό εγκαίρως,
γιατί καταπίνει και το ποιον δεινό κολυμβητή
που δεν επιδίωξα να γίνω αν και μέσα στην άγνοια μου,
όσο κι αν έχω διωχτεί γι αυτό,
που διώκομαι ακόμα για ό,τι δεν έγινα.
αυτόν τον έχω πάντα μπροστά μέσα μου οδηγό στο άγνωστο.
μου αρκεί όποτε αβίαστα χορεύω απ΄ ό,τι με βρεί.
και πολύ φοβάμαι πως κάτι τέτοιο θέλει για να βγαίνει
την αυθορμησία στο πλευρό του.
που έτσι διασκορπίζεται κανείς και τότε το βλέπει αλλιώς
πέρα από αυτόν μα όχι ξένο. στις πραγματικές του διαστάσεις.
με μας τα άγρια θηρία σκόνη, γιατί κι οι ψύλλοι, μπορούν
να γίνουν τερατωδώς ενοχλητικοί, και τα τσιμπούρια φούσκες
με αδιάκοπη ελαστικότητα, ως να τα σκάσει κάποιος,
μα ποιος, ποιος άλλος εκτός από μενα, και σένα.
και βέβαια δεν έχω ιδέα, το πότε θα με πατήσει κάποιος
σα μικροσκοπική σαύρα και πότε θα με λιώσει στον αέρα
στη χούφτα του σα σκνίπα .τουλάχιστο περιμένω
πριν λευτερωθεί η ψυχή που πάντα λεύτερη ήταν αυτή
και στο κάθε λογής σώμα, να μπορέσω να διακρίνω πως
άλλος κανείς από μένα δεν ήταν ποτέ.
εξολοθρευτής, και δικός μου. ναι οκ, υπάρχουν δυνάμεις
ανυποψίαστες ανώτερες κι αόρατες τάχα,
για τις ανθρώπινες μιλώντας πάντα,
που μ έναν συγκεκριμένο τρόπο,
λαβαίνουν μηδέν κίνηση.
αγαπώ τον αναγνώστη που
διακρίνει τα ανείπωτα και αδύνατα σημεία.
τον γνώστη, και των δικών του.
μάλλον την διαφορά στο παρόν τούτο..
κάνει το υποβρύχιο, τι λες.
κι είν' το κατάβρεγμα, παγερό.
μα κι συνέχεια, κάποια, που δεν τον αφήνει
σύξυλο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | καποιοι γεννιουνται για να μην πεθανουν ποτε. κι παρεα μεγαλωνει. δεν ξερω που,αλλα σιγουρα μεσα μας | | | |
|
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
