Για σένα που αγάπησα και λάτρεψα καλή μου
Για σένα που ξενύχτησα και πόνεσε η ψυχή μου
Για σένα που λησμόνησα της μάνας μου τα λόγια
Για σένα συλλογίζομαι της μοίρας μου τα δώρα.
Σου έδειξα την αγάπη μου και την αγνή ψυχή μου
παρόλο που σε ανήμερους δρόμους περπατούσες
και ας είχες γίνει περίγελο και με εξαπατούσες
σε είχα στην ψηλότερη θέση μες την ψυχή μου.
Μόλις την πίκρα της ζωής αντάμωσες και ήπιες
Και στα γλυκά ματάκια σου το πρώτο δάκρυ είδες
Στην αγκαλιά μου την ζεστή παρηγοριά εβρήκες.
Μου είπες πώς τα σ αγαπώ που άκουσες ήταν ψέμα
και σου είπα πώς το σ αγαπώ δεν λέγεται με λόγια.
Της ματωμένης σου καρδιάς την πόρτα πώς θα κλήσεις
μου είπες και σε πίστεψα αλλά δεν το εννοούσες.
Τώρα γελώντας τριγυρνάς μ' αλήτες και προδότες
εκεί στα τρέντι μαγαζιά τα βράδια σου ξοδεύεις
μες το αλκοόλ και τον καπνό τα λόγια σου μπερδεύεις
και την φτωχή μου την καρδιά αχ πόσο την πικραίνεις.
