| |
| | Η σκληρή αναλογία |  | | | Τα πρόσωπα που αναφέρονται στο διήγημα είναι φανταστικά. | | |
Είχε ξημερώσει γιορτή στο χωριό.Πολλοί ήταν αυτοί που δούλευαν μόλις βασίλευε ο ήλιος,γιατί,κακά τα ψέματα,υπάρχουν και δουλειές που δεν καταλαβαίνουν μήτε από γιορτές μήτε από πρωί ή βράδυ.Ένας από αυτούς ήταν κι ο Ηλίας Νάλας.
Ήταν άνθρωπος με πολλή προσήλωση στη δουλειά του,συνεπής,και γι' αυτόν τον λόγο έγινε γνωστός σε όλη την περιοχή του Δομοκού για την φύλαξη των κοπαδιών,τα οποία αναλάμβανε,καθώς και για το αυγάτισμά τους.Στους Βελεσιώτες λογομαχούσαν ποιανού το κοπάδι θα αναλάβει.
-Το δικό μου κοπάδι θα φυλάξει,όλες οι αρνάδες γκαστρώθηκαν!,έλεγε εκείνος που τον είχε μέχρι τότε.
-Εμείς θα του δώσουμε περισσότερα.Ξέρει καλύτερα τα δικά μας μέρη και θα 'ναι κοντά στο χωριό του!,έλεγαν οι Ομβριακίτες που ήθελαν να τον πάρουν.
Μ' αυτά και μ' εκείνα,τσακώθηκαν μεταξύ τους κι άλλαξαν βαριές κουβέντες,αλλά ο Ηλίας το είχε ξεκαθαρίσει:"Θα πάω στην Ομβριακή για να βγάλω τον χειμώνα και για ν' αναλάβω κανά κοπάδι 'κει γύρω".Έτσι κι έγινε.
Στις 30 Νοέμβρη,η Λειτουργία είχε μόλις τελειώσει,πλατεία είχε γεμίσει κόσμο,αφού εκεί άλλωστε ήταν το καφενείο του χωριού.Οι καιροί μπορεί να ήταν δύσκολοι-όχι τόσο όσο ήταν στις μεγάλες πόλεις-,αλλά είχαν κιόλας περάσει δυο χρόνια Κατοχής κι οι καραμπινιέρηδες είχαν για τα καλά ριζώσει στον Δομοκό. Ανήμερα του Αγίου Ανδρέα λοιπόν και μέσα στον χαμό που επικρατούσε στο χωριό,κατέβηκαν από τα βουνά κι οι αντάρτες για να γλεντήσουν,να φάνε και να πιουν.Ανάμεσα τους,ο ξακουστός Νάσος Φλερής,που είχε κατέβει για να δει τη φαμίλια του στην Ομβριακή.
"Σήμερα γιορτάζουμε,φέρε μεζέδες και κρασί.Να ζήσουν οι Ανδρεαδες!",έλεγε ο Νάσος,"Δεν λογαριάζω τους Ιταλούς.Ας έρθουν εδώ και τα λέμε".Κι οι υπόλοιποι χωριανοί,αμέριμνοι καθώς ήταν,έπιναν το καφεδάκι τους ή κέρναγαν ο ένας τον άλλον για τη μέρα.Άκουγες διάφορες ευχές,"Χρόνια Πολλά!Να σε χαίρεται η οικογένειά σου",ενώ πιο πέρα μιλούσαν για αγροτοδουλειές,καθώς ήταν καιρός σχεδόν όλοι να κουβαλήσουν το τσουβαλάκι με τους σπόρους για να πάνε να σπείρουν.Η μέρα ήταν αλλιώτικη από τις άλλες.Ο καιρός είχε αλλάξει για τα καλά.Ένα πυκνό πέπλο ομίχλης είχε καλύψει όλη την περιοχή και δε φαινόταν τίποτα ούτε στα δέκα μέτρα.
Ο Ηλίας βρισκόταν έξω από το χωριό,φορούσε μια κάπα για το κρύο,ενώ τα πρόβατα τα είχε αφήσει κοντά στη βρύση,λίγα μέτρα μακριά από το νεκροταφείο του χωριού στον Αϊ Νικόλα.Που καιρός για γιορτές και πανηγύρια;Έπρεπε να δουλέψει.Είχε τέσσερα παιδιά να θρέψει κι η γυναίκα του,η Ζωή,δούλευε σαν μαμή στην Άνω Αγόριανη. Δύσκολες εποχές με τον Ιταλικό Ζυγό να είναι σκληρός για όλους τους ταπεινούς και βιοπαλαιστές.
Ο κόσμος άρχιζε να φεύγει από την πλατεία σιγά-σιγά,μα οι αντάρτες εκεί,αμετακίνητοι,χωρίς να λογαριάζουν το απροσδόκητο.Το μοναδικό τηλέφωνο στην Ομβριακή ήταν στο καφενείο.Κάποιος καλοπροαίρετος-ο Θεός να τον κάνει- σήκωσε το ακουστικό κι επικοινώνησε με τους καραμπινιέρηδες."Κατέβηκαν οι αντάρτες.Κάτι πρέπει να κάνετε.Ελάτε γρήγορα εδώ!".Ύστερα από μία ώρα οι Ιταλοί ήταν έξω απ΄το χωριό,μα δεν τους πήρε κανείς είδηση.Είχαν κρυφτεί μέσα σ' ένα κοπάδι με αγελάδες,ώστε να μην αντιληφθεί κάποιος ότι έρχονταν.Ο καιρός,ακόμα κι εκείνος,ήταν με το μέρος τους,αφού η ομίχλη συνετέλεσε στον σκοπό τους.
Ξάφνου,εμφανίζεται ένας καραμπινιέρης μέσα στο μαγαζί και φωνάζει.Σαν να ψάχνει για κάποιον επίμονα."Πού είναι οι αντάρτες;Ψάχνω για τον αρχηγό τους,τον Φλερή!",αποκρίθηκε.Μόνο που ο αρχηγός κατάλαβε τι γίνεται και τραβάει το πιστόλι και τον πυροβολεί.Οι σύντροφοί του σκορπούν από 'δω κι από 'κει,έτοιμοι για παν ενδεχόμενο.Το ίδιο κι αυτός,φεύγει από την πλατεία κακήν κακώς.Οι Ιταλοί μπαίνουν στο χωριό κι αρχίζουν οι μικροσυμπλοκές.Θύματα δεν υπάρχουν,παρά μόνο ο νεκρός Ιταλός,ενώ οι αντάρτες προλαβαίνουν και φεύγουν.Η Ομβριακή βρίσκεται στο έλεος των απεσταλμένων.
Εκείνη την εποχή υπήρχε μια σκληρή αναλογία.Ένας νεκρός Ιταλός ισοδυναμούσε με την εκτέλεση δέκα ατόμων.Δέκα αθώων ψυχών,που θα πλήρωναν για την σκληρή πραγματικότητα του πολέμου με την θυσία τους.
Ο Νάλας βρισκόταν ακόμη έξω από την Ομβριακή. Δεν ήξερε ότι οι καραμπινιέρηδες μάζευαν άτομα για τον επικείμενο Γολγοθά της επόμενης μέρας.Οι Ιταλοί τον περνούν για ύποπτο.Τον πρόδωσε η αμφίεσή του και μόνο,αυτή η άτιμη η κάπα,κι ας έλεγε κάθε τόσο:"Δεν ξέρω τίποτα,δεν έκανα κακό σε κανέναν.Αφήστε με να κάνω την δουλειά μου.Βοσκάω πρόβατα ο άνθρωπος".Οι Ιταλοί ήταν αμετάπειστοι,"No prego"(δεν καταλαβαίνω),έλεγαν.Αυτή η άγνοια θα κόστιζε δέκα ψυχές,μία από αυτές ίσως θα ήταν κι ο Ηλίας.Και μαζεύοντάς τους στην πλατεία εκείνους που συνέλαβαν,εξέδωσαν την εξής ανακοίνωση:"Ανακοινώνεται ότι οι συλληφθέντες θα εκτελεσθούν την επομένη".
Εκείνο το βράδυ,πριν την εκτέλεση,ο δύσμοιρος βοσκός γνώρισε δύο αδέρφια,πολύ νέους σε ηλικία,ήταν από το σόι των Παπαγιώργηδων. Ο ένας ονομαζόταν Δημήτρης κι ο άλλος Γιάννης.Ο Ηλίας,αφού τους γνώρισε,τους είπε:
Απ' την στιγμή που είστε αδέρφια,θα γλιτώσετε.
-Όποιου και να του την χαρίσουν,δεν πρόκειται να εγκαταλείψει ο ένας τον άλλον,απάντησε ο Δημήτρης.Αλλά μέχρι το πρωί έχει ο Θεός,μπορεί και να σωθούμε.
Ήταν ολοφάνερο ότι η μοναδική ελπίδα που υπήρχε βασιζόταν σ' ένα θαύμα.Μα,κακά τα ψέματα,ήταν δύσκολες οι εποχές για θαύματα.Απ' την στιγμή που οι αντάρτες είχαν ξεφύγει,έπρεπε,κατά την άποψη των Ιταλών,να συλληφθούν άτομα και να εκτελεστούν προς παραδειγματισμό,ώστε να μην συμβεί κάτι το ανάλογο άλλη φορά.Πέρασαν οι ώρες σαν νερό κι η στιγμή είχε φτάσει.
Οι καραμπινιέρηδες,σαν δήμιοι που οδηγούν τα θύματά τους,τους συγκεντρώνουν σε μια ερημιά.Ξεπροβάλλει ένας από τους Ιταλούς διαβάζοντας τον λόγο για τον οποίον εκτελούνται.Στη συνέχεια,ενώ διαβάζουν τα ονόματα,ο Διοικητής δίνει προσταγή:"Τα αδέρφια να κάνουν ένα βήμα μπρος και ν' αποφασίσουν ποιος από τους δύο θα σωθεί".Ποιος το περίμενε.Δινόταν χάρη,έστω και την τελευταία στιγμή,για να σωθεί είτε ο Δημήτρης είτε ο Γιάννης.
Τότε υπήρξε μια διαφωνία μεταξύ των νέων,μια ιερή διαφωνία θα μπορούσε να πει κάποιος."Εγώ θα μείνω,αφήστε τον αδερφό μου ελεύθερο",έλεγε ο ένας,"Όχι,μην τον ακούτε,εμένα κρατήστε κι αφήστε τον άλλον ήσυχο",έλεγε ο άλλος.Ώσπου ο Διοικητής,ψυχρά και ξερά,μέσα σ' αυτήν την αντιπαράθεση,αντέδρασε:"Να εκτελεσθούν κι οι δύο!".
Οι πυροβολητές είχαν στηθεί,χωρίς να έχουν τον παραμικρό δισταγμό,παρά μόνο ανέμεναν μια λέξη.Μία λέξη που θα ήταν η τελευταία για τις αθώες αυτές ψυχές που θα άκουγαν σ' αυτόν τον άδικο κόσμο.Ξαφνικά,μέσα σ' αυτήν τη νηνεμία ακούστηκε ένα "Πυρ!" κι όλα ταράχτηκαν από τον στιγμιαίο θόρυβο της ριπής.Η αδικία που μάστιζε τον τόπο εκείνον τον καιρό,είχε κάνει ακόμη μία φορά το θαύμα της...
Την επόμενη μέρα,η Ζωή με την μεγαλύτερή της κόρη,την Ρίνω,μαθαίνουν τα δυσάρεστα.Ένας νέος έρχεται και φέρνει τα μαντάτα.
-Κυρά,έχω να σου πω.Έβγα να μιλήσουμε.
-Τι θες παιδί μου τέτοια ώρα;,τον ρωτά ανυποψίαστη.
-Έγινε μεγάλο κακό στην Ομβριακή. Τον άνδρα σου τον σκότωσαν οι Ιταλοί.Μαζί μ' εκείνον άλλους εννιά.
Η Ζωή πήγε να λιποθυμήσει,να πέσει κάτω,αλλά την πρόλαβε η Ρίνω. Έτσι,συντετριμμένη καθώς ήταν,έπρεπε να πάρει τον νεκρό άνδρα της από τον τόπο του μαρτυρίου.Όταν πήγαν και περισυνέλεξαν το πτώμα,ήθελαν να πλύνουν τα ρούχα απ' το αίμα.Δεν μπορούσαν να τα πλύνουν.Σάρκα και ρούχα είχαν γίνει ένα.Είχε γίνει ένα απρόσωπο θύμα,ένα από τα πολλά εκείνου του καιρού...
Ο Ηλίας είχε πει το καλοκαίρι που είχε περάσει:"Θα ανέβω στην Ομβριακή για να βγάλω τον χειμώνα..."Επιλογή θα πει κάποιος,χωρίς όμως να αναλογίζεται την σκληρή αναλογία του θανάτου,την οποία ήταν μοιραίο ν' αντικρίσει κατάματα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
aridaios
09-10-2017 @ 03:43 | ::sad.:: ::whist.:: | | Κων/νος Ντζ
09-10-2017 @ 09:13 | Ωραίο, ευκολοδιάβαστο και ιδιαίτερο!
::up.:: ::up.:: ::up.:: | | inokrini
09-10-2017 @ 09:25 | !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
09-10-2017 @ 21:49 | Ας είναι μεγάλο καλά έκανες και το ανέβασες η αλήθεια ποτέ δεν πρέπει να ενοχλεί, ειδικά αν κυλάει τόσο όμορφα η ροή της γραφής, μπράβο. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
