| |
Φουσκωμένα πανιά και στήθος ολορθο, φουσκωμένο
Αντρωθηκα και εγω να μπαρκαρω.
Ξοδεψα τη μιση μου ζωη, ανυπομονοντας
να φυτρωσει το μουστακι μου, να φυγω.
Χρονους πολλους ταξιδεψα, πιανοντας κουβέντα στα κυματα. Αγναντευω μονάχα μπλε, του ουρανού, της θαλασσας, του οριζοντα. Μπουχτισε το ματι να κολυμπα στα δακρυα. Γκριζωσε η ψυχη μου, το αλμυριασμενο γενι μου, τα ονειρα μου, οταν κοιτω το βραδυ τα αστερια.
Ερημος χωρις στερια είναι η θαλασσα.
Εφυγα, εφυγα μακρια να ξεφυγω, μα τωρα δα ολα μοιαζουν τοσο ιδια με τοτε. Οσο πιο μακρια ταξιδεύω,
δίχως να το ξερω, τοσο πιο κοντα φτανω στον Γυρισμό.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
