| |
Μέσα στα τόσα βάσανα
Που έφτιαξ’ η εποχή του
Και μεσ’ τα δάκρυα που άφησαν
Προηγούμενοι αιώνες,
Ύψωσε τείχος κι άφησε,
Μονάχη την ψυχή του
Και για να ζει στο κάστρο του
Όρισε τους κανόνες
Πάνω όμως στην άφορη,
Σιωπή της μοναξιάς του,
Στη φαντασία του έπλασε
Ανθρώπους που του λείπαν
Κι αυτοί που κάποτε έγιναν,
Αιτία της συμφοράς του,
Μελλοντικά κακά αβίαστα,
Σαν φίλοι του προείπαν
Μα πάλι αυτούς αστόχαστα,
Ο άλογος, κατέκρινε
Ξανά απομονώθηκε,
Στη λήθη της καρδιάς του
Πικρών σφαλμάτων το πιοτί
Μονάχος τότε, έπινε
Κι αναπολούσε τις στιγμές,
Της νιότης, της παλιάς του…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
