| |
Πρωί πρωί, χαράματα,
πριν πα να βρει ο ήλιος,
μία καρδιά στο βάθος καρτερεί,
τι το σημαντικό έχει για να ζει,
τι της αξίζει τούτην ώρα
και την κρατάει στην ζωή;
Ψάχνει εδώ μα τίποτα,
ψάχνει εκεί το ίδιο,
δεν βρίσκει τίποτα καλό,
όλα της είναι ίδια,
σαν τα τραγούδια τα διαχρονικά,
χωρίς καμία αξία.
Σαν βρήκε κάτι,
απορώ!
Τι μπορεί πια να είναι αυτό;
Ας πάω πιο κοντά να δω,
να καταγράψω την ιστορία που μπορώ,
να καταλάβω έστω λίγο,
πως και χάρηκε μ' αυτό!;!
-Φίλε, μην πλησιάζεις,
πολύ να ξέρεις με ταράζεις,
μη με κοιτάς ακόμα, φύγε,
μ' αυτό που κάνεις με τρομάζεις.
Είπε!
Η μεγαλύτερη ανακάλυψη,
λέγανε, των αιώνων,
που μ' αυτό μπορείς,
να χάσεις και τον πόνο,
να ξεχαστείς, να κρατηθείς,
στα πόδια σ' να πατήσεις,
σε όνειρα στα στηριχτείς
κι ελπίδες να γεμίσεις.
Πολύ τ' ονόμασαν "χαρά",
άλλοι το είπανε "λεφτά",
άλλοι το κάνανε "θεό",
άλλοι το λέγανε "χαμό",
άλλοι ακόμα δώσανε χιλιάδες σημασίες,
που δεν τις στήριξαν σε ξένες εμπειρίες.
Μα η καρδιά τούτη, αυτή,
τ' ονόμασε αγάπη,
είναι, λέει, φάρμακο,
για όλα σου τα λάθη,
σου αφαιρεί μέχρι και πάθη,
σου παίρνει πίσω αναμνήσεις
και απ' την αρχή σε πλάθει.
Και εκεί που έψαχνε αυτή,
της ήρθε η Θεία λήψη,
αυτό που ως τώρα μας κανείς,
δεν έχει ανακάλυψη.
Κανείς δεν τόλμησε ποτέ,
στο βάθος να κοιτάξει,
αυτό που έκανε απλώς,
ήτανε να την μάθει.
Και η αγάπη ήτανε,
το γεγονός αιώνων,
προγόνων και σημερινών,
το φάρμακο των πόνων,
η λύτρωση για την ζωή
και η αρχή ελπίδων,
η ξαστεριά μες την βροχή
και δόξα των ονείρων.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
