Αγγίζω τη ρεβέλα σου κι η γλώσσα φλόγες βγάζει, το χνούδι στον ιδρώτα σου, τρίζει κι αναστενάζει
[align=left] [B] [I]
. *~* Δίχως υποκατάστατα *~*
Ξελόγιασες της νύχτας τ' ασημί
και το φεγγάρι, π' αγγίζω στη σκιά του
τη φλογερή σου ηδονή, σε οργασμούς
που μοιάζουν του θανάτου.
Νιώθω το κάψιμο στα χείλη σου
ώσπου τα σπλάχνα σου, ζητούν το άγγιγμα μου
μέσα σου καίει η κόλαση
που σαγηνεύεις παράφορα τη ματιά μου!
Αγγίζω τη ρεβέλα σου
κι η γλώσσα φλόγες βγάζει
το χνούδι στον ιδρώτα σου
τρίζει κι αναστενάζει ...
Όσο περνώ τη πύλη σου
τ' ανήμερο θεριό μου
μοσχοβολά το αίμα σου
παράφορα που ρέει
επάνω στο ξιφάρι μου
χύσε την ευωδιά σου
στων κορυφών τις ηδονές
μ' αναλαμπές που καίνε!
Δεν είναι παίξε γέλασε
του έρωτα τα χάδια
μέσα στα φλογερά φιλιά
μ' ασήκωτα γινάτια!
"Δίχως υποκατάστατα"
θεότητες και χάρους
για να κοιτάμε τη ζωή
με έρωτες μεγάλους !
. * * Nikos D. Stoforos * *
