| |
| | Ελιάς, τα λιανοκλάραρα |  | | | Ευχαριστώ για όλα φίλοι μου, το σημερινό γραμμένο πριν 2 ημέρες ...η έμπνευση από το ποίημα του Νικηφόρου...Αλίκη.. Ότι χαράζει την ψυχή, μον δύναμη της δίνει | | |
Εκείνο το μικρό, λευκούλι γιακαδάκι
που ήτανε στρογγυλό, είχε και δαντελάκι
το περιστέρι στο λαιμό, που είχαν οι φτωχοί
και δεν λερώθηκε ποτέ, γιατί είχε ψυχή
Ένα στολίδι γιασεμί, της μάνας της Ελλάδας
που ομόρφαινε και γλύκαινε, τα χρόνια Σιροκάδας
με τη γαλάζια την ποδιά, σαν άνθιζαν τα νιάτα
κι ήταν τα Καλοκαίρια μας, μικρά παιδιά!! φευγάτα
Πως το` θέλε η αγνότητα, πόσο το είχε τιμήσει
γι` άλλους δεν ήταν τίποτα, γι άλλους ήταν η ζήση
μύριζε δάφνη και Λαμπρή, μύριζε περηφάνια
ήταν το χάδι, το ψωμί, ήταν και τα στεφάνια
Στεφάνια, που είχαν τα φτωχά, στου σχολειού τη τάξη
κι έφυγαν οι Χειμώνες τους κι έμεινε το μετάξι
το κουκουλάκι το χρυσό, σ` εκείνο το μελίσσι
που θεοί και άγιοι, το είχαν ευλογήσει
Γιατί ήτανε της μάθησης, ήτανε των γραμμάτων
ξυπόλητων και νηστικών, της γης των αοράτων
λευκό..και μπλέ της γαλανής, στην άμμο ένα κοχύλι
σαν έτρεχε το δάκρυ μας, στα παιδικά τα χείλη
Μια παρηγόρια ήτανε, περίσσια ομορφάδα
τράνευε και ψήλωνε, έμοιαζε στην Ελλάδα
το γιακαδάκι το λευκό, μια κορδέλα στα μαλλιά
πόσα δεν θα σας έλεγαν, αν είχανε μιλιά
Φίλο είχαν τα γράμματα, μορφές μες στα τειχοία
μορφές της επανάστασης...ΠΑΙΔΙΑ....ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
εκεί που τα λουστρίνια!! ήταν πληγή, άνοιγαν τ` ουράνια
ελιάς ..τα λιανοκλάραρα, σκότωναν την αφάνεια
Τα γιακαδάκια τ` άσπρα μας, χασέ!!! τα είχε η μάνα
ψήλωνε, θέριευε κι αυτή, χτυπούσε η καμπάνα
Μάνα μου..χαμογέλασε..έμαθα εγώ γράμματα
του φεγγαριού σπουδάγματα, τα έμαθα μοναχή μου
κι όλο τ` άσπρο το χρωστώ, σε σένανε ψυχή μου
Στη μνήμη της δόλιας μου μάνας, Μαρίας
Και του δασκάλου μου....Παπαδόπουλου (..Μικρό όνομα, δεν το θυμάμαι )
Πρώτη φορά γράφω ποίημα...και τρέμουν τα χέρια μου
Παιδιά...ελευθερία!!! έλεγε.. ο δάσκαλος
21.10.2017
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
inokrini
21-10-2017 @ 00:48 | Φίλο είχαν τα γράμματα, μορφές μες στα τειχοία
μορφές της επανάστασης...ΠΑΙΔΙΑ....ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
εκεί που τα λουστρίνια!! ήταν πληγή, άνοιγαν τ` ουράνια
ελιΆς..τα λιανοκλάραρα, σκότωναν την αφάνεια ::love.:: ::love.:: ::theos.:: | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
21-10-2017 @ 00:56 | Είναι φορές που η ζωή μας δίνει απλόχερα, παρ` ότι τρέμουν τα χέρια μου...έχω τώρα πια καλό υπολογιστή....το παλιό του Γιάννη μου...μιλάμε!!! πάει σφαίρα!! μα το ωραιότερο είναι ότι όταν τον άνοιξα, ταπετσαρία είχε μια Αμαρυλίδα!! και μουσική Μπετόβεν. Τα είχε βάλει ο γιος μου, ψυχή μου σ` ευχαριστώ, όλες μου οι ευχές πάντα κοντά σου. Γεωργία. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | Κων/νος Ντζ
21-10-2017 @ 08:19 | Φίλο είχαν τα γράμματα, μορφές μες στα τειχοία
μορφές της επανάστασης...ΠΑΙΔΙΑ....ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Άηχος
21-10-2017 @ 11:11 | Παιδιά...ελευθερία!!!
Πολύ ωραίο!!
::up.:: | | john_karaha
21-10-2017 @ 15:32 | Ποιητής είναι όποιος παίρνει χαρτί και μολύβι γεωργία και ζει
για αυτό. Να ξέρεις μερικά ποιήματα σου είναι αριστούργημα. ::up.:: ::up.:: | | πανσελινος
21-10-2017 @ 18:58 | Γιατί ήτανε της μάθησης, ήτανε των γραμμάτων
ξυπόλητων και νηστικών, της γης των αοράτων
λευκό..και μπλέ της γαλανής, στην άμμο ένα κοχύλι
σαν έτρεχε το δάκρυ μας, στα παιδικά τα χείλη ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
| | ΒΥΡΩΝ
21-10-2017 @ 19:12 | ::theos.:: ::hug.:: ::up.:: | | Κάποιος κάπου κάποτε
21-10-2017 @ 22:58 | Πως το` θέλε η αγνότητα, πόσο το είχε τιμήσει
γι` άλλους δεν ήταν τίποτα, γι άλλους ήταν η ζήση
μύριζε δάφνη και Λαμπρή, μύριζε περηφάνια
ήταν το χάδι, το ψωμί, ήταν και τα στεφάνια
::theos.:: | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
22-10-2017 @ 00:30 | Να ξέρατε πόση χαρά μου δίνετε, είναι ευτυχία να μπορείς να μοιράζεσαι την ψυχή σου, βαθιά σας ευχαριστώ. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
