| |
Βαδίζοντας ανάμεσα σε μέλη αρχιτεκτονικά
μαρμάρινα, αταύτιστα ακόμη
βαλμένα στη σειρά κάτω από υπόστεγα
με πάνω τους μαύρα ψηφία
ενδεικτικά της ακριβούς καταγραφής τους
στα μουσειακά κατάστιχα,
συνειδητοποίησα το πόσο ο χρόνος θρυμματίζει
και την πιο ολοκληρωμένη ακεραιότητα.
Και δεν μακάρισα έτσι που είδα
αυτά που κάποτε τα ονόμαζαν κίονες
μετόπες με διάκοσμο γλυπτό, ή επιστήλια
τώρα να κείτονται, θραύσματα ανώνυμα
χωρίς πνοή ,χωρίς σκοπό
σαν πτώματα άθαφτα που μόλις συλλεχτήκαν
απ' τα πεδία φονικών μαχών
Και μοναχά με του μυαλού τη δύναμη
ένα προς ένα εγώ συνάρμοσα τα υπάρχοντα μέλη
κι αποκατέστησα με γύψο τα χαμένα
αναστηλώνοντας μεσάνυχτα
με φαντασία και ποίηση-
την θόλο των Δελφών την κομψοτάτη
και το ναό του Ασκληπιού
στο θέατρο σιμά της Επιδαύρου,
ρίχνοντας γέφυρες γερές στα χάσματα του χρόνου
και καταργώντας μονομιάς τις αποστάσεις
έτσι πάντοτε έκανα μ' όσα έχουνε παρέλθει
μ' όσα ελπίδα δεν υπάρχει ν' αναγεννηθούν
σαν από ένστικτο επιβίωσης
σαν από αντίσταση σ' ότι φθορά αναδίδει
με φαντασία και ποίηση
-τι ματαιοδοξία αλήθεια!-
τα έτικτα μέσα μου, τ' ανάθρεφα, τα γαλουχούσα
αρνούμενος πεισματικά να υποταχτώ
σ' ότι θυμίζει παρακμή
σ' ότι επιφέρει λήθη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
