| |
Εδώ που λέμε το παρόν βασίλευε
Το όνειρο
Πριν από λίγα χρόνια
Και μια μικρή αμυγδαλιά
Μια λευκή λιμνούλα
Αρώματα
Σκορπούσε στα αβυθομέτρητα σκότη
Μια μικρή
Απ’ τα βουνά ξωπίσω
Της αγωνίας των ουρανών
Λύτρωση
Κι επταθαλάσσιος θρήνος
Το δαχτυλίδι επήραν
Δαίμονες
Αιθέρια Κλωθώ στο κοιμητήρι
Γυμνή ψυχή του Οκτώβρη
Φύλλα
Αίμα
Υπονοώ την μοναξιά, τον πόνο του θανάτου
Κοιμάται η καρδιά μου
Στο χρυσαφί το νότιο σύνορο
Στη στερεή βροχή, στο υγρό σύννεφο
Κάμει άνθρωπο το φώς
Ή το φως άνθρωπο
Εδώ που λέμε
Παρθένα πατρίδα
Το βλέμμα των Σεραφείμ
Ανασαίνουν τον άνεμο
Σκορπούν
Στα αγεωμέτρητα πλάτη
Τη νιότη της
Στους γυάλινους τάφους
Όπου το γέλιο είναι σύντομο
Όπου το χάδι μένει αιώνιο στην ερημιά του κορμιού
Όπου ο σύντροφος είναι αντίλαλος
Μια μικρή
Εσύ
Αδιόρατη
Πώς όμως κάτω απ τη φωνή
Πιο πάνω απ’ το τραγούδι
Με τα μαλλιά λυτά, ξανά , υπάρχεις
Άθαφτο είδωλο αστοίχειωτο από ξόρκια
Τις διαστάσεις καταλύεις
Των ονομάτων τους κανόνες όλους
Κάμεις τους θεούς σκιές
Ή τις σκιές θεούς
Και ύμνους που λέμε
Αλήθεια
Στο τρεμόπαιγμα των ρολογιών
Αιωνία της αγάπης η ύπαρξη
Στους ισχνούς μίσχους του χρόνου…
{Α}
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
