stixoi.info: κρίμα με γεμάτο φεγγάρι/ώρες/η μαγεία/ο λυκος

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

κρίμα με γεμάτο φεγγάρι/ώρες/η μαγεία/ο λυκος

μπαλονια σήμερα κοινώς κι ο κλόουν στεγνός

κρίμα με γεμάτο φεγγάρι
να μυρίζεσαι τον φόβο στα λόγια αγαπημένου σου
άνθρωπος αν είναι και γίνεται
απ' την στιγμή που ό,τι κάνεις έκανες
έρχεται αβίαστο -ώρα του ήταν- περνάει
βήμα στο άγνωστο

το ολοένα ξέχειλο ποτήρι
πεσμένο με το άνοιγμα της πόρτας
μόλις το γεμάτο φεγγάρι στα μάτια σου

και να νιώθεις ευθύς σα μολύβι
βαρύ ένα βήμα πίσω σου αυτόν
μα ο στρατιώτης έχει μια μόνο κίνηση
να μην γυαλίζει
η μουσική είναι στα μασημένα νήματα
σούπερ ντούπερ σαν είδος αφανισμένο
στη σκόνη φυλαγμένο

μα πότε φόβος δεν βουλώνει αισθήσεις
όταν αφήνεσαι όπου σε παν τα πόδια
σαν αφεθείς στο πνευμα σου

ώρες
ώρες-ώρες με όλα αυτά τα μαλακισμένα που επαναλαμβάνονται στην πάση καθημερινότητα
ξαφνικά σκέφτομαι μήπως προκειται για κανένα καλοστημένο θέατρο της κακιάς ώρας που περιοδεύει απο μέρα σε μέρα ασταμάτητα για χειροκρότημα περνάει τη σιωπή και ενθάρρυνση την πάση φωνή της
όποτε με ενημερώνει για να ανέβω στη σκηνή μια γυάλινη πόρτα περνάω προς στα μέσα πρόσοψη βιτρίνας φουσκωμένης με μπαλόνια επιμελημένα λες κι άχαρα μπογιαντισμένη
γιατί όχι από άποψη φαντάσου την μου λεν ως αποτέλεσμα επιβεβλημένης παιδικής εργασίας
πολύχρωμου χώρου διακοσμημένα ελεύθερη είσοδος μόνο σε ρόλους εξυπηρετικού προσωπικού γονέων και παιδιών έτους από ενός ώς εννέα
το αρκετά ευρύχωρο κουτί τούτον σαν παιδική χαρά και η συνέχεια βαρετη κουραστικο μονίμως να φαντάζεσαι
το πολύχρωμο χρήμα κομφετί ή αρκετό από δαύτο όσο για υλοποίηση ονείρου κι αν είναι για υλικό μόνο τότε μόνο για κάψιμο
ο δημιουργός και διευθύνων της παράστασης δίνει το καλό παράδειγμα με ένα γιογιό στο χέρι φτύνει και γλύφει κι όσο περνά απο το χέρι του κανένα δεν αφήνει
ξέχειλα ο χώρος ποτήρια κάθε λογής και φτάνει να μην γραντζουνίσεις κανένα μικρό και μεγάλο μυαλό κι όλα βαίνουν καλώς όλα σε τάξη δίχως τέλος σταθερή δουλειά και κρέμασμα
την ακούς μόνο αφού ριχνεις το δικό σου δίχως βία σκέψη τότε που ώριμο μόλις πριν σε σαπίσει το σκηνικό εν όψη φούριας έχει χάσει
την τελευταία του ρεζέρβα σε ένα κόσμο γεμάτο από δαύτες
μα και η αχαριστία εκλεκτική τις θέλει διαφορετικές κι ότι το διαφορετικό την αηδιάζει αλλά κάπου πρέπει να ρίχνει το φταίξιμο κάθε που την αρρωσταίνει ό,τι δεν πάει όπως το λέει
στο μεταξύ η φευγάτη ρεζέρβα χρειάζεται άλλο σκηνικό λιγότερο ηλίθιο πιότερο ήσυχο
από άποψη σκηνικών τουλάχιστο είναι και πως γράφεις σε αυτά
ο προ ο δρομος ας πούμε έγραψε με το "μη μου τα αρχίδια τάραττε" ως βασικός
και η ρεζέρβα τον κατανόησε και το γέλιο της δεν αντήχησε σα γκριμάτσα αν μπορούσε θα τα γκρέμιζε όλα μα τι να σου κάνει μια μόνη και διαφορετική ρεζέρβα
που δεν βλέπει καθολου έτσι την ύπαρξη αλλά αυτό δεν εχει καμια απολύτως σημασία για την κοινωνία της αχαριστίας παύλα αυθαιρεσίας που αν θεωρείται κατεστραμμένη θεωρείται και χρήσιμη ακόμα όσο προσφέρεται ως η ρεζέρβα και στη τελευταία κλάση να την έχουν
με την ελπίδα πάνω ή κάτω ξυπνούν οι άνθρωποι πότε στρογγυλεύοντας και πότε αδυνατίζοντας την λεπίδα που είναι

η μαγεία
ειναι απλή τιποτενια βέβαιη
στα μόνο λόγια χάνεται
σε δηλωσεις κ υποσχεσεις ματαιώνεται
πρέπει να το χεις καταλάβει
κι ειναι το φεγγάρι γεμάτο
μη λυπάσαι
θα το δεις να σβήνει
θα το δεις να γεμίζει
φάσεις στα σκοταδια μας
εμείς σαν είμαστε
αχνές σαν αθέατες πριν τη δύση
κ ηλιοφεγγαρόλουστες ολες
όλες οι ώρες
και δεν έχει σημασία
σε ποια βρισκόμαστε
δεν μπορεί να μείνει κανείς σε καμία
μόνο σε καθεμία του να διασκεδάζει
τη χαρά, άλλο, μην τη κλαις.

ο λύκος
ούτε που σκέφτεται να γραψει
όσο ο πόνος κι η χαρα
τον τρυπάει μόνο
παρά μόνο μετά το κενό
ο ειλικρινής και πνιγμένος.

από τις δυνάμεις του βασταγμένος
από τη φιλοδοξία χαμένος.
γι άλλο κανένα δεν γράφει
παρα μόνο γι αυτο.
που ό,τι κι αν γράφει με σαφήνεια
την ακριβοθώρητη του αγάπη

στο χαρτί με όλη την ασάφεια
της ψυχής του αφήνει.
κενό.
στο σκοτάδι στο φως.
σε γη και ουρανό.
πανάκριβη ματωμένη χαρά του.
που δεν είναι αγκαλιά του.
η αδιαχώριστη γραμμή της τον γυρίζει.
στη σιωπή στον θόρυβο του πλήθους
μοναχά γι αυτήν.
ένας τέτοιος τρελός
μόνος του χαμένος
μαζί της χαμένος.
και σα μόνο μαζί της
από τα λόγια χαμένος.
πάντα χαμένος
και δεν θα μάθουμε ποτέ ακριβώς
μήτε το πότε μήτε το πως χάθηκε
ο το πάν μαζί της και το τίποτα μοναχός.
που τόσο μας μοιάζει
και τόσο μας φοβόμαστε.
και τον σκοτώνουμε κάθε τώρα
σε ένα μας δεύτερο καθρέφτισμα.
μόνο με την υποψία της στο μυαλό μας.


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 3 Στα αγαπημένα: 0


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Αταξινόμητα Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

καποιοι γεννιουνται για να μην πεθανουν ποτε. κι παρεα μεγαλωνει. δεν ξερω που,αλλα σιγουρα μεσα μας

smaragdenia 05-11-2017 @ 09:56	ΚΑΛΗΜΕΡΑ,
inokrini 05-11-2017 @ 17:23	::up.:: ::up.:: ::up.::
Ηώς 05-11-2017 @ 20:33	απ' την στιγμή που ό,τι κάνεις έκανες έρχεται αβίαστο -ώρα του ήταν- περνάει..... νόμιζα ένα ήταν τα μελετώ προσεχτικά γειάσου κορίτσι ::love.:: φάσεις στα σκοταδια μας..... εκλάμψεις διαύγεια

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο