| |
| | Δεσμώτες και Δήμιοι |  | | | Καλημέρα σας ευχαριστώ, ένα απ` τα κρυμμένα.....όχι..κάτω από σεμέν!! να είστε όλοι καλά. | | |
Μια φυλακή..
με σφαλισμένα παράθυρα,
δεν βλέπουν, δεν βλέπουν Ουρανό.
Αιώνες εδώ...
καρφωμένα με χίλια καρφιά,
σκουριασμένα, σκεβρωμένα,
σάπια συρματοπλέγματα.
Σκουριά! ο αγέρας.
πνιγμός...η ανάσα μου.
Βασιλιάδες,,,τρανοί.
Ανοίξτε τις χαραμάδες,
θα δω τον ήλιο.
Δεν είναι δικά μου,
τα σάπια σας κάγκελα.
Αδειάστε την σκόνη,
σεις την χτίζετε, χιλιάδες,
εκατομμύρια χρόνια.
Στα δικά μου τα μάτια,
με τα δικά σας ,
βρώμικα νύχια.
Δεσμώτες και Δήμιοι.
Οι δικές σας αλυσίδες,
φυλακίζουν τις ψυχές,
στο γκρίζο, στο έρεβος,
στο σκοτάδι.
Όχι...θ` αγγίξω τ` αστέρια,
αρνούμαι τη στάχτη σας.
Όχι...θα` ρθουν πουλιά,
θα` ρθουν τα σγουρομάλλικα,
κρίνα.
Πάρ` τε, πάρ` τε, τα χέρια σας,
απ` τα δικά μου, ιερά και όσια.
Σεις...σφραγίζετε στόματα,
κρύβετε το κόκκινο γαρύφαλλο,
τ` άσπρο περιστέρι.
Μαζέψτε τη σκουριά σας,
απ` τα δικά μου τα μάρμαρα.
Τις αλυσίδες, στην καρδιά
της οικουμένης.
Έχω αξίνες, πέλεκεις, σπαθιά!
Ξυνάρια! μαχαίρια!
έχω...ατσαλένια γροθιά!
Αύριο...το ξημέρωμα! θα τα κάνω κομμάτια..........
αύριο..θ` απλώσω την ψυχή μου,
μ` άσπρη φορεσιά,
θα πετάξω.
Τ` άσπρα περιστέρια θα φτάσω.
10.11.2017
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Κων/νος Ντζ
10-11-2017 @ 06:23 | Αύριο...το ξημέρωμα! θα τα κάνω κομμάτια.... αύριο.. θ` απλώσω την ψυχή μου, μ`άσπρη φορεσιά, θα πετάξω!!!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | pennastregata
10-11-2017 @ 11:44 | ::rock.:: | | CHЯISTOS P
10-11-2017 @ 12:24 | " All alone, or in two's,
The ones who really love you
Walk up and down outside the wall.
Some hand in hand
And some gathered together in bands.
The bleeding hearts and artists
Make their stand.
And when they've given you their all
Some stagger and fall, after all it's not easy
Banging your heart against some mad bugger's wall.
"Isn't this where...."
Pink Floud "Outside the Wall"
::love.:: | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
10-11-2017 @ 14:52 | Όταν..όταν στερεύουν οι λέξεις, γίνονται δάκρυα πικρά μα και χαράς, στης ρυτίδας το βλέμμα, των παρειών διαμαντένιο στολίδι, για τα φεγγαρολουσμένα, σγουρομάλλικα κρίνα.....ένα καντηλάκι ψηλά στο βράχο θα φωτίζει την ανθρωπότητα. Ευγνωμοσύνης ευχαριστώ. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | ΒΥΡΩΝ
10-11-2017 @ 16:36 | ::up.:: ::rock.:: ::hug.:: | | inokrini
10-11-2017 @ 20:08 | Μαζέψτε τη σκουριά σας,
απ` τα δικά μου τα μάρμαρα.
Τις αλυσίδες, στην καρδιά
της οικουμένης.
Έχω αξίνες, πέλεκεις, σπαθιά!
Ξυνάρια! μαχαίρια!
έχω...ατσαλένια γροθιά!
Αύριο...το ξημέρωμα! θα τα κάνω κομμάτια..........
αύριο..θ` απλώσω την ψυχή μου,
μ` άσπρη φορεσιά,
θα πετάξω.
Τ` άσπρα περιστέρια θα φτάσω. ::love.:: ::love.:: ::theos.:: | | Αρετη Ζ.
10-11-2017 @ 22:18 | Όχι...θ` αγγίξω τ` αστέρια,
αρνούμαι τη στάχτη σας.
Όχι...θα` ρθουν πουλιά,
θα` ρθουν τα σγουρομάλλικα,
κρίνα. ::up.:: ::up.:: | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
10-11-2017 @ 22:47 | Ευχαριστώ αγαπητοί αναγνώστες για την τιμή, στα φιλαράκια απάντησα ως έπρεπε, ξεχωριστά στον καθένα, η τιμή για εμένα είναι εικόνισμα, όταν την δώσεις, μα όταν την λάβεις θεού φίλημα. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | Άηχος
10-11-2017 @ 23:31 | Εξαιρετικό σε νόημα και πολύ δυναμικό!!
::up.:: ::up.:: | | Celestia
11-11-2017 @ 03:05 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
