| |
Σε κάποιο παλαιό άρθρο του στο περιοδικό Ντέφι, ο αείμνηστος τραγουδοποιός Άκης Πάνου, προκειμένου να ειρωνευθεί τους επικριτές της ‘μαλλιαρής’ γλώσσας τού ρεμπέτικου τραγουδιού, είχε επιχειρηματολογίσει -πάνω, κάτω- ως εξής:*
“…και πως, δηλαδή, θα έπρεπε να συγγράφει ο λαϊκός στιχουργός; ΄΄εισήλθον μάγκες εις τιναν τεκέν, ίνα καπνίσωσιν αργιλέν;;;΄΄”
Με αφορμή τα ως άνω, και μια και πλείστοι όσοι ‘εν μπουζουκίω συνάδελφοι’, συχνά μού προσάπτουν το χαρακτηρισμό του ‘αστού’, ‘διανοούμενου’, ‘φλώρου’, κ.λπ, για να μην τους απογοητεύσω αφιερώνω ένα σύγχρονο χασικλήδικο, Βαμβακαρείου (φυσικά) ύφους, σε δρόμο Πειραιώτικο και ρυθμό απτάλικο:
a) Ήρχισε να κελαηδή, του μπαγλαμά το ηχείον
Ντουμάνια πάλι επλήρωσαν το κανναβοποτείον (αντ/στρ.)
b) Θέσε, μαγκίτη μου κι εσύ, ολίγον μαροκάνι
Εντός της καπνοσύριγγος- ποιοτικόν χαρμάνι (αντ/στρ.)
c) Εάν μπουρούχα σου φανή έχομεν δε, κι εντόπιον:
Άρτι αφιχθέν εκ Ζωνιανών- κι ουχί δι όποιον κι όποιον! (αντ/στρ.)
d) Κρυφίως τσίλιες να κρατάς, κι ημείς τας κεφαλάς μας
Και φίνα ζούλα πράττομεν: καίομεν τας τζιβάνας (αντ/στρ.)
Χαιρετισμός: “Άλα! Χαίρε, ω δερβισόπαι, μετά των γλυκασμών της πενιάς σου!”
e) Και γύναια αλανιάρικα, προσέτι, συντροφιά μας
Τσαλίμια να μας κάνουνε, να εξάρουν τας ορμάς μας! (αντ/στρ.)
* Δυστυχώς έχω χάσει το συγκεκριμένο τεύχος, ούτε και βρίσκω το εν λόγω άρθρο του Α.Π αναρτημένο στο διαδίκτυο, οπότε μεταφέρω το απόσπασμα από μνήμης…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
