Στης γυμνιας το φανερωμα
μια αγκαλια αρμοζει
της μαθησης τ΄αποκτημα
στ΄αποστημα οι πονοι
στο πιστευτο , τ΄ατρανταχτο
κερασε το εγω σου
και πισω απ' τα ματόκλαδα
ριζωσε τις αιτιες
Να λειτουργας το είναι σου
μ΄αστειρευτη αγαπη
για το παιδι που κουβαλας
μα δεν θα μεγαλωσει
μοναχα το χαμογελο
κι πεθυμιες πια λειες...