| |
Με του χαδιού τ'αθώο πέπλο σκέπασα το κατάλευκο κορμάκι σου,
τα χέρια μου βύθισα στα κατάμαυρα σγουρά
μαλλιά σου,
και γέμισα τις χούφτες μου σάρκ' αχνιστή νεανική ....
και μετά όλα γίναν πιο θολά καθώς των χειλιώ σου το ροζέ κρασί, αρχισε να θολώνει
την τάχα καθάρια φύση του μυαλού...
Πως σταματαει ο χρόνος όταν δυο γλωσσες δίνουν μαχη μες της σκοτεινιάς τα σμήνη,
με συντροφιά μοναδική ,τρια κεριά στο προσκεφάλι;
Μονο κραυγες ηδονικες να αχολογουν στης ερημιάς τη μεση και οι νεράιδες να κρεμονται στις μπουκλες γελαστές...
Πια η αθωότητα εχάθη κι'ο Πάνας σατυρος με ματια βλοσσυρα ,σαν μαριονετα του Τζεπετο
μ' οδηγει ,μα ειναι γλυκύ το χάδι το σκληρό της απαγόρεψης...
Τρυγώ το μελι των στηθιώ σου σ'αλογη εκσταση μαγικήν κι'οι ρωγες του Αυγουστου αναβλύζουν μεθη λιάτικη στη μεση του Νοέμβρη...
Στ'αλήθεια είσ'υπέροχη οταν ρουφάς την ηδονή μ'αυτα τα μάτια του Γενάρη...
Διαβολική αγγελου ομορφιά!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
