Σκεφτομαι...
Ποσο πολυ εχω πληγωθει απο σενα.
Τα λογια σου κοβουν βαθυτερα
κι απο ενα κοφτερο μαχαιρι.
Και εγω χρειαζομαι καποιον
να με αναπνεει στην ζωη.
Βλεπεις την πτωση στα γονατα μου.
Αιμοραγω μεχρι να φυγει η ψυχη μου.
Η καρδια μου σπαει σε λυγμους.
Τωρα που ειμαι χωρις τα φιλια σου
θα χρειαστω ραμματα
να σφραγισω τα χειλη μου.
Κι ομως,ονειρευομαι...
Οσο ανοητος κι αν φαινομαι.
Νιωθω τον ουρανο μου χωρις ορια.
Τον ηλιο που βασιλευει
σαν πινακα ζωγραφικης.
Τα πουλια να πεταν ελευθερα
με ανοιχτα φτερα.
Κανεις δεν μπορει να περιορισει
το μυαλο μας να ειναι ελευθερο.
Λιγη τρελα,ειναι το κλειδι
για να δουμε νεα χρωματα.
Ποιος να ξερει που θα
μας οδηγηση αυτο.
