| |
| | Ψεύτικοι χώροι |  | | | 1984 | | |
Τραπέζια παρηγοριάς, δωμάτια του Χειμώνα
παρέες από αργόσχολους να λύνουνε προβλήματα,
να δίνουν επιχειρήματα
τον χρόνο να γλυτώσουν, να τον εξεγελάσουν...
Πανδοχεία της μίζερης σκέψης,
της ελεεινής κουλτούρας, του "ασήκωτου" φορτίου
γεμίζουν ασφυκτικά...
Καφέδες και τσιγάρα, τασάκια φορτωμένα
καρδιές που ν' αναπνεύσουν δεν μπορούν
Ματιές ειρωνικές, λόγια άστοχα, φτωχά
στους χώρους ορφανά, πλανιούνται
Κι όνειρα πεζά, άτολμα και χαμερπή
συκοφαντούν την όλη "ατμόσφαιρα"
που θέλει όργανα τυφλά, πιστά κι αφοσιωμένα
σε άδειες ώρες σ΄ αίθουσες πάντα πλημμυρισμένες
που μόνες μεσ' στο έλεος, ποτέ δε θα βρεθούν...
Καφέ του άλυτου προβλήματος των νέων,
φωνάζεις στη βουή του πλήθους, ν' ακουστείς
ορθώνεις το παράστημα μα πάλι είσαι μόνος
κι εγώ παρέα που ζητώ, αδιάφορους μου δίνουν
ανθρώπους ασυλλόγιστους, "κουφούς" και ρημαγμένους
σκιάχτρα όλο σκληρότητα, δένδρα μονάχα, κρύα
σε δάσος που τους διώχνει μια
και τους καλεί συνέχεια...
Στέκια μελαγχολικά για παγωμένα βράδια,
κουβέντες ασυνάρτητες, μισές και διαλυμένες
Πρόσωπα χλωμά, άγνωστα, πονεμένα
"σκαμμένα" λες στα πρώτα τους,
τα χρόνια της ζωής τους
γύρω από λάμπες "ζωηρές", φτηνές, διακοσμημένες
που κρύβουνε τ' αληθινό, σε λαμπερές βιτρίνες...
Φεύγουν κι έρχονται παιδιά, γελούν και ξαναφεύγουν
ο χρόνος στα απύθμενα ποτήρια τους, πλανιέται
και χάνεται στην οροφή, τη χιλιοκαπνισμένη
Μεσ' τα καφέ της δύσκολης, ευθύνης των "γενναίων"
σ' αυτά γεννιούνται όνειρα, πλασματικά λιθάρια
μιας βουνοκορφής ψηλής που ένας δε τη φτάνει.
Σ' αυτά πεθαίνουν οι στιγμές, που όλους μας βασανίζουν
Αυτά με πλάσανε κι εμέ
κι αυτά θα με γκρεμίσουν...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Μη βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα για κανέναν... | | | |
|
Aρίστη Σιδηροκαστρίτη
27-11-2017 @ 13:22 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Κων/νος Ντζ
27-11-2017 @ 14:15 | Αυτά με πλάσανε κι εμέ
κι αυτά θα με γκρεμίσουν...
::up.:: ::up.:: ::up.:: | | kapnosa-v-ainigma
27-11-2017 @ 15:24 | Μεσ' τα καφέ της δύσκολης, ευθύνης των "γενναίων"
σ' αυτά γεννιούνται όνειρα, πλασματικά λιθάρια
μιας βουνοκορφής ψηλής που ένας δε τη φτάνει.
Σ' αυτά πεθαίνουν οι στιγμές, που όλους μας βασανίζουν
Αυτά με πλάσανε κι εμέ
κι αυτά θα με γκρεμίσουν... ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | inokrini
27-11-2017 @ 19:04 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | palerman
27-11-2017 @ 21:35 | Μεσ' τα καφέ της δύσκολης, ευθύνης των "γενναίων"
σ' αυτά γεννιούνται όνειρα, πλασματικά λιθάρια
μιας βουνοκορφής ψηλής που ένας δε τη φτάνει.
Πολύ ωραΙο ποιημα , και πολυ καλοδουλεμένο. Μπράβο! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
