| |
αφήνω την ύπαρξη μου
στον κυκεώνα του μύθου
φουσκωμένο κύμα η αναπνοή μου
βαραίνει στο έλεος ενός λίθου
καυτερή η σφραγίδα του καλού οιωνού
στην έλξη της αγνότητας βουτηγμένη
είναι ώριμη και η ιδέα του χρησμού
ολη απο αβαρές μολύβι κανωμένη
τούτη η πίστη σώνει και ζωογονεί
πως χωρίς την φειδώ των μακρόσυρτων ωρών
τ’όνειρο θάρθει σαν ευλογία σταλτή
με λαγγέματα βιολιών
φτάνει που πλάσθηκε με ατενίζει
με τα μάτια μελιστάλαχτα μεγάλα
το θαρρώ που όλο ξασπρίζει
μέσα στην ολοστογγυλη πίσσα μου σα γάλα
πιο λάλο απο λόγια μ’αγκαλιάζει
χέρι της αγάπης απλωμένο
που για καιρούς θα κοπάζει
τα δεινά μου αποθεωμένο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
