Στα γεράματα του χρόνου,
Τον καιρό που τάφηκε η ʼνοιξη,
Ήρθα σ' αυτή τη γη της πίκρας,
Στη χώρα της λησμονιάς,
Μακρυά,
μακρυά,
ω! πόσο μακρυά απ' τον τόπο μου!
Το αεράκι που φυσούσε
Απ' τις ακτές του παρελθόντος
Μου ψιθύριζε στ' αυτί, ο ψεύτης: «Μη φοβάσαι,
Όλα είναι καλά στο σπίτι σου...» Και όμως ξέρω
Πως δεν υπάρχει πια σπίτι μου.
Κι όμως θυμάμαι πως δεν έχω πια πατρίδα...
...Η μνήμη μίας θάλασσας που έχασα
Κι ενός δικού μου ουρανού
Μου χαράζει την καρδιά,
Και κλαίω πάνω στο γιατάκι μου τις νύχτες...
