| |
Δικαιολογίες πάντα πρόχειρες
Από στόμα που το χει εύκολο σε λόγια όμορφα, ποιητικά
Βγαλμένα από μεγάλα έργα κλασσικών
Που γοητεύουν, συνεπαίρνουν και ηρεμούν μια ανασφαλή ψυχή
Έτοιμη να πιστέψει ότι θα τη κάνει να αισθανθεί μια πρόσκαιρη έστω θαλπωρή.
Τα μάτια όμως κρύβουν μια εύγλωττη σιωπή.
Αποκαλύπτει όσα ο λόγος κρύβει από ενοχή… από ντροπή
ίσως από συνειδητή επιλογή.
Εξάλλου έχει να κάνει με κάποια λίγο αφελή.
Ή τουλάχιστον έτσι έχει αφήσει να φανεί.
Κομμάτια ενός πάζλ που συμπληρώνονται αργά
Και φέρνουν στο φως όλα αυτά που με περισσή σπουδή
Είχε καταφέρει με λέξεις να μην πει.
Τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις να κρυφτούν δε γίνεται πολύ.
Με βιάση ή χωρίς όσα φυλάσσονται βγαίνουν στο σφυρί.
Τι συναισθηματισμός, τι σταθερότητα είναι αυτή
Μα τι καρδιά αγκινάρα είναι αυτή, που όλες τις χωρεί;
Να μην μπορεί καμιά να αποχωριστεί και όλες να τις αναπολεί;
Παράλληλα όλες να τις έχει πως μπορεί; Κι όμως
Η μια… εδώ, η άλλη… εκεί, πιο βολικό να γίνει δεν μπορεί.
Ένα γοητευτικό παιχνίδι στο χάρτη ξεκινά
το οποίο μπορεί για ώρες να παίζει δίχως στιγμή να βαρεθεί
Με αυτήν πήγε εδώ, εκεί και εκεί, με την άλλη πιο πέρα μακριά.
Με την επόμενη θα πάει εκεί και εκεί... όλα σχεδιασμένα συνετά.
Αλλά θέλει επανάληψη, μη ξεχαστεί, μη τα μπερδέψει και εκτεθεί.
Και έπειτα, η δικαιολογία «είμαι ευάλωτος και ευαίσθητος
Και εσύ τόσο απόμακρη, ξινή. Λόγια δε λες όπως εκείνη η πρώτη,
Ή μήπως η άλλη η ξανθή, που μου έγραφε αφιερώσεις στο χαρτί.»
Μία έστω να βρεθεί που να τα συνδυάζει όλα, υπάρχει στη ζωή;
Μα τι χρειάζεται αφού έχει βολευτεί και τη φαντασίωσή του ζει.
Η λύση απλή γεμίζει τον άλλο με ενοχή, αποπροσανατολίζει, μετατοπίζει την ευθύνη,
Δυο τρεις ανάσες να πάρει μοναχά.
Γιατί δε σας κρύβω αν έχει λίγη συνείδηση χάνει τον ύπνο, δεν μπορεί
Έπειτα θολώνει τα νερά. λογάκια τρυφερά, δωράκια, ένα ταξίδι αστραπή
και πάλι απ' την αρχή, λίγη αγωνία, άγχος... και ξανά σιωπή.
Μα η σιωπή διαβάζει τη σιωπή,
και η ομίχλη που αιωρείται κάποτε διαλύεται και αυτή.
Και μένει μόνος ο άντρας στην σκηνή, γυμνός από όρκους και υποσχέσεις
Το ίδιο κι η γυναίκα τσαλαπατημένη να κοιτάζει απ’ το σταθμό
τα τρένα που χαθήκαν στην στροφή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
