| |
Τρέχουν ποτάμια οι σκέψεις
Μέσα σου πονάς, μα δε το δείχνεις
Ποιο θα είναι το μέλλον, δε μπορείς να μαντέψεις
Σε μια ζωή που δε σ' άγγιξε κανείς
Λάθος όλες οι επιλογές σου, μα δε μετανιώνεις
Τι να κερδίσεις κλαίγοντας;
Για λάθος γυναίκες, πάντα, να λιώνεις
Μα τι αξίζει η ζωή αν δε αγαπάς;
Μόνος, μα το πλήθος να σε πνίγει
Τι φταις αν δε σε ένοιωσε κανείς;
Ούτε ο θάνατος πλέον δε σου φέρνει ρίγη
Τι να σε κάνει ο χάρος, αν τα ναύλα δεν έχεις να πληρώσεις;
Σε ένα τόπο που ο πόνος σ' έχει δέσει
Έχεις ριζώσει κι 'ναι οι ρίζες αλυσίδες
Ψάχνεις κάποιον την δυστροπία σου ν' αντέξει
Αφού δε σε ζεσταίνουν ούτε του ήλιου οι αχτίδες
Κάποτε κι εσύ θα μεγαλώσεις
Θα γίνεις σαν κι αυτούς που σε πονούν
Τα όνειρα σου θα σε βάλουν να σκοτώσεις
Και τα χελιδόνια στη καρδιά σου θα κρυώνουν
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
