| |
Με το κρυμμένο το θεριό στα βάθη της καρδιάς σου
πήρες μια μέρα αμπάριζα σε ματωμένη γη
όλοι σου λέγαν: «Μη από κει», μα στην κατηφοριά σου
παρέσυρες κι άλλη καρδιά που τώρα αιμορραγεί
Το ‘ξερα μάτια μου γιατί ήμουνα παθών
μου λεγες πάντα : «για βροχές θα πάμε άλλες»
έστω κι αν είσαι πια για μένα παρελθόν
πώς να ξεχάσω τις στιγμές μας τις μεγάλες
Με το γινάτι που νικά τις αμυχές αιώνων
πορεύτηκες ξεχνώντας με, σε αρχαίο αμανέ,
κι εγώ στην κάστα μάτια μου, των άδειων και των μόνων,
περίμενα, κι ας πούλησες του Σ’ αγαπώ το «Ναι»
Και τα παλιά μου βασανίζανε το νου
από τις μπόρες των καημών μαστιγωμένος
εσύ αιχμάλωτη στα χέρια του αλλουνού
κι εγώ στης νύχτας τ’ αετώματα κρυμμένος
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
