| |
| | Νοσταλγία |  | | |
Κάτι πρέπει να σου πω λοιπόν.
Τα χρόνια περνάνε & νιώθω πως
τους χρωστώ εξηγήσεις..
Είσαι τόσο μέσα μου και απόψε,
νιώθω τα χρόνια να μηδένισαν,
σα να σε φίλησα χθες πρώτη φορά,
την ίδια λαχτάρα, τον ίδιο φόβο της αμφιβολίας
Είσαι ακόμη τόσο μακριά μου..
Κλείνω τα μάτια, φτιάχνω εικόνες και στιγμές,
που δεν φτιάξαμε, που δεν μπορέσαμε,
που δεν θελήσαμε να μπορέσουμε.
Αναρωτιέμαι
Πού να χάνεται όλη η ενέργεια που σου ξοδεύω..,
τόση ένταση, τόσο θέλω
Πόσο ακόμα να σ'αγαπήσω
για να προσπαθήσω να σε ξεχάσω..
Τα λόγια σου, τα λόγια σου, αυτά μου λείπουν
Οι κουβέντες σου, οι κουβέντες μας
Παρακαλούσα να μην ξημερώσουν εκείνες οι νύχτες
Λες και σα ξημέρωνε, ξέφτιζε και το αίσθημά μας
Σα το φως να φανέρωνε όσα θέλαμε να κρύψουμε,
και το αγέρωχο, ανίκητο εγώ μας τα άφηνε στο σκοτάδι.
Πιο ασφαλές, πιο ξεδιάντροπα βολικό και ανώδυνο
Και φυσούσαμε το καπνό σα μανιασμένοι, λες και διώχναμε
μαζί του και τα ανείπωτα.
Ενοχικά τα διώξαμε
και τώρα επώδυνα μετανιώνουμε..[align=center]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Να χαράζεσαι στη ζωή τόσο προσεκτικά,που να μη ματώνει ποτέ η ευλάβεια.. | | | |
|
inokrini
22-12-2017 @ 18:54 | Και φυσούσαμε το καπνό σα μανιασμένοι, λες και διώχναμε
μαζί του και τα ανείπωτα.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
