| |
Συννεφιάζει...
Τ' άστρα μοιάζουν να θέλουν να μου πουν,
ιστορία πονεμένη για μια γριά και ρημαγμένη
κόρη του Κρόνου
που ονειρεύονταν πράγματα θαυμαστά
μα γέννησε τ' άγρια και άσπλαχνα παιδιά της
Μικρά φαινόταν ήμερα,
τη μάνα τους σεβόταν και ήθελαν να προκόψουν,
να γίνουν άνθρωποι σωστοί ο ένας για τον άλλον
Και όλο και μεγάλωναν,
μαζί με την κακία τους που άρχισαν πια να δείχνουν
Το ένα το άλλο ήθελε, αδέλφι να χτυπήσει
- απόγονοι κι αυτοί που λες, τ' αλόγιστου του Κρόνου -
πολέμαγαν αδιάκοπα, συνέχεια νύχτα - μέρα
για κάτι που δεν ήξεραν, τι ήταν και τι άξιζε
Ο ένας ήθελε πιο δυνατός, να γίνει απ' τον άλλον
κι η μάνα τους λυπότανε, τα σπλάχνα της να βλέπει
έτσι ν' αλληλοσπαράζονται,
μα εκείνοι συνεχίζανε ώσπου μια μέρα έφτασε
και το κακό συνέβη,
και χτύπησαν τη μάνα τους που τόσα τους είχε δώσει...
Τη χτύπαγαν, τη χτύπαγαν και μάτωσε στ' αλήθεια,
την ώρα που αργοέσβηνε με μάτια δακρυσμένα
κοίταξε στον ουρανό μιλώντας στα αστέρια,
μαζί και στα παιδιά της :
"Εκεί μονάχα θα σωθείτε, δεν θα 'μαι εγώ
να σας σκεπάζω, απ' τα φουστάνια κάτω"
Και τότε μόνο οι άσκεφτοι, κατάλαβαν τι κάναν
και κλάψανε μονάχοι τους, κοιτάζοντας τ' αστέρια
Την πήραν την απόφαση, να ψάξουν άλλη μάνα
και πέταξαν στο διάστημα, μ' ολόχρυσο πουλί
Πλανιόταν μεσ' το άπειρο κι αναπολούσαν ώρες
χαμένες ήρεμης, απλής, συντροφικής ζωής
Τ' αστέρια μου 'πανε προχθές,
πως ψάχνουνε ακόμα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
