| |
Επιστρέφοντας
από την άκρη της κόλασης,
ή του παραδείσου,
γεμάτος με κρασί
ως τους γκρίζους
σαγηνευτικούς
κροτάφους,
γεμάτος
με έπαρση
και σπερματοζωάρια
ως το τελευταίο
αμελητέο κύτταρο,
αδυνατώντας
να αρθρώσω
δυο ίσιες λέξεις,
σκέφτηκα εσένα,
τα λεπτά, μακρυά
μαλλιά σου,
την έκφραση σου,
όλη την ακραία σου
κατάφαση,
στήθηκα
μπροστά στο αγέννητο
γραπτό,
αδύναμος,
αποκαμωμένος,
θηριώδης,
θεμέλιο σωστό,
θυμήθηκα το ρητό
του Έρνεστ Χέμινγουεϊ,
«να γράφεις μεθυσμένος,
να διορθώνεις ξεμέθυστος»,
είδα την άβυσσο
να μου χαμογελά,
είδα την άβυσσο
να με αγκαλιάζει,
πήδηξα
έξω
απ’ το μικρό εγώ
και μετουσιώθηκα
σε σάρκα
και σε πνεύμα,
χωρίς σουρεαλισμούς,
ή άλλες ιδιαιτερότητες.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
