| |
Ο ποιητής είναι ένα ψάρι
Που δυο φορές το χρόνο εγκαταλείπει το νερό
Έρχεται σπίτι μας
Στρώνουμε τραπέζι
Πίνουμε μέχρι τελικής πτώσεως
Παρατηρούμε ότι σπαρταρά
Αλλά κάνουμε πως δεν βλέπουμε
Έπειτα βγαίνουμε στο κήπο και καπνίζουμε
Ο ποιητής βήχει
Η υγεία του άλλωστε εύθραυστη ήταν πάντα
Αλλά θα μας θάψει όλους
Θα έρθει ώρα αθόρυβα να φύγει
Δώρα αφήνοντας στο ξύλινο τραπέζι
Δεν θα τα ανοίξουμε ποτέ
Στο κήπο θα θαφτούν κι εκείνα
Δίπλα στα μαύρα δένδρα
Που κλείνουν τη θέα μας στον ήλιο
Γ.Κ. 30-1-18
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
