| |
Κοίτα πως με αγγίζουνε τα φώτα,
χτυπούν στον παγετώνα της ψυχής,
τα Φιόρδ δεν δημιουργήθηκαν ακόμα,
και Βίκινγκς περιμένουν τη στιγμή.
Κλείνω τα μάτια να παγώσει,
ο χρόνος μες τον πόνο της ψυχής,
και στους πάγους καθώς έχει κοκαλώσει,
να τον περάσω περπατώντας στο γυαλί.
Στον απόκοσμο περίπατο αυτό,
οπού κρατάει τόσο αυτή η νύχτα,
την ιστορία με τα πόδια προσπερνώ,
και νομίζω πως με τρώει η ησυχία.
Κυματίζει εκεί ψηλά το βόρειο σέλας,
με της άνοιξης τα χρώματα γλεντά,
και μου λέει, συνέχισε πιο πέρα,
ώσπου πάλι ο χρόνος να κυλά.
Ίσως να πιάσω αυτό το τόξο,
το ουράνιο της βροχής,
καθώς ερχόμουνα στον κόσμο,
με διαπέρασε το βέλος της ζωής.
Το καρφώνω μες στον πάγο σαν ευχή,
χιλιόμετρα απ τον πάτο της κοιλάδας,
να λιώσει και να γίνουνε τα φιόρδ,
και να σε βρω επάνω σε μια βάρκα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
