| |
Το σωμα ειναι απλα το οχημα
για να πας εκει που ειναι να πας(δανεικό -κλεμενο ).
και η ψυχή τα καυσιμα.
το χρημα ειναι το επινοημενο -
εμπόδιο -σώνει- και καλά.
~
Hλιθιότητα κι αλλα τέτοια χαρακτηριστικά
πρόσθετα -και οχι έμφυτα- κατ εξακολούθηση
είναι η έμμονη αντίσταση άρνηση στους νομους
δυνάμεις της φύσης- έλξη αντιέλξη.
γιατί? που εξελισουν και ολοκληρώνουν,
από την αρχή.. μας ΣΥΓκρατούν.. λεύτερους
και ενωμένους. από τα λαθη,
που δεν επαναλαμβάνουμε τα ίδια.
και αυτό είναι κατι που δεν το κάνουμε, στο συστημα των κρατουντων
το εφαρμοσμενο πανω μας -με ένα τραβάτε με κι ας κλαίω
μονο να υπονοείται, μεταξύ των άστοχΑΣΤων ολοένα μαχών μας,
μεταξύ μας- και γι αυτό αδιάσπαστο πρακτικά και όχι τυχαία, πετυχημένο.
στην ανταποκριση βασίζεται στα ναι μας στην ουρά κρυφα στα σκέλια
κι ετσι κάπως,
ποιο κάλεσμα και ποια συγκέντρωση και κατ' αυτόν τον τρόπο
το φορτωμένο και φορτισμένο αρνητικά πειθήνιο ή και ειρηνικό πλήθος
..με κάθε λογής θεση ταξη ταμπελα πεποιθηση παρανόηση αυταπάτη ..
εχει να πει τίποτα? μα τίποτα ανατρεπτικό
κι ας δείχνει κατι τέτοιο. ( μαης του 68/ γαλλια).
~
όλα δείχνουν να είναι πράξη μαθηματικά δράση πολιτική
και βέβαια ο έρωτας -η αγαπη,
δεν διαδηλώνει. δεν ζητα δεν απαιτει δεν περιμενει
δεν διαχωρίζει διακρινει. πως και η ακινησία
ως μέρος της διαύγειας, δρα , εκεί που αντίδραση
δεν χωρά.
ολα δειχνουν ενα σύνολο, αρμονικό,
από διάφορους τρόπους ζωης.
ενα απαραχώρητο καθημερινό.
που τα πάντα σχηματίζει αλλιώς.
το μέλλον από το παρόν. κι ενα παρελθον
που μονο αυτο μεγαλώνει δεν εχει νοημα
να επαναλαβανεται.
ήσυχος πάντα ανήσυχος ο έρωτας,
για τη ζωή μέχρι τέλους,
δίχως αρχή και τέλος.
~
κ αυτό, ολο, είναι αντιληπτό απο όλους
το γιατί εξακολουθούμε οι περισσότεροι
-μιλώντας και για δικαιοσύνη και άδικο-
να δεχομαστε και να εφαρμόζουμε (σε) ο,τι μας σερβιρουν, τα πανδεινα,
είναι κ αυτό αντιληπτο. παραλογο μεν κατανοητό δε. (δεκτό-ως πότε-?)
μα το παιδι έτσι, είναι αντιληπτό, καμενο απο χερι, το μέλλον του.
και ποιο παρόν .
μα ναι, με την ροή, μόνο που το ποτάμι,
που είμαστε, βγάζει στην θάλασσα
κι η θάλασσα είναι αδάμαστη και κύριος
του εαυτού της η ιδια, όσο κι αν βάλλεται
και βρωμίζεται, από παντού.
-Εθελοτυφλια κακιά αρρώστια/ το στεγνώνει-
γι αυτό οσοι όσα θυσιαζονται χανοντας τη ζωη τους
ή γλιτώνοντας,
είναι λιθαράκια
μιας αλλης ζωής θεμέλια μιας άλλης κοινωνιας
και δεν εχουν καθολου την αίσθηση
πως θυσιαζουν τίποτα... μα τίποτα.
την ζουν και την κατοικουν ηδη.
~
στο 'φινάλε' το δύο
είναι μαγικός αριθμός.
εκ Φύσης.
φιλικός και είναι ξεκάθαρο
πως το δυο,
που δινει το ενα,
το μα ζί
δεν βγαινει πρακτικά με,
μισά και μισούς και μίση-
που δεν ξεκαθαρίζουν ποτε τίποτα.
και να φανταστείς σιχαίνομαι το μπλα μπλά μπλά... α μα το λα λα λα?
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
