| |
Ένα μαξιλάρι,
έχει στην αγκαλιά,
χρώμα απ’ το φεγγάρι
στα μαλλιά.
Και κοιμάται η Μάρι,
ορφανή από γονείς.
«Δε μ’ αγαπάει κανείς».
Ταξιδεύουν τ’ άστρα,
στους γιαλούς τ’ ουρανού
κι είν’ τρανά σαν κάστρα,
μες στον νου.
Νύχτα ξελογιάστρα,
σκοτεινή μη φανείς.
«Δε μ’ αγαπάει κανείς».
Θα ’ρθει να την πάρει
στης γης την αμμουδιά,
τ’ ωραίο παλικάρι,
μια βραδιά;
Συλλογιέται η Μάρι,
ορφανή από γονείς.
«Δε μ’ αγαπάει κανείς».
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
