| |
Αγοράκι που ξύπνησε ανάμεσα στους σοφούς
Δεν διαβάζει δικούς μου στοίχους
Δεν ακούει δικά μου τραγούδια
Πάντα θαυμάσιο, φρέσκο, νεαρό,
σαν τα ανοιξιάτικα λουλούδια
Όμως, τίποτα δεν ζυγίζει η δική μου ψυχή.
Απολύτως τίποτα.
Κι ας κάθε νύχτα τον παρακαλεί.
Αγαπάω δικούς του παλάμες, σπόνδυλους,
και το διαπεραστικό του βλέμμα, πόνου γεμάτο.
Στο κεφάλι ακούω θόρυβους
Εγω για'υτόν δεν γράφω
δεν γράφω
δεν γράφω...
Δεν γράφω για'υτόν - τον εισπνέω:
σανός, ζέστη και κάτι γλυκό.
Και στο τζάμι μετά τον εκπνέω,
Με τα δάχτυλα κάνω περίγραμμα, κατευνάζοντας το σπασμό.
Δεν σε καταλαβαίνω, αλλά σ'αγαπώ.
Το αγοράκι χαμογελώντας μου μιλάει:
Μην ξεπεράσεις το όριο,
πιο πέρα γίνεται θύελλα.
Και εγώ είμαι φως φανάρι, ραμμένος με άσπρα νύματα.
Γράφε για μένα,
παρότι δεν θα διαβάζω
δικά σου
ποιήματα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
