πέφτει η λησμονιά ριπή,ριπή που με σκοτώνει
ψάχνω ένα στίχο να κρυφτώ μα κι η πέτρα λιώνει
σκόνη λοιπόν και σκόνη των καιρών πολλή
και χάνομαι μέσα σε τούτη την αχλύ
όνειρα μιάς ζωής τώρα πουλιά ξεστρατισμένα
της γενιάς μου απομεινάρια γελαστά
να με κοιτάζουν ανεξάντλητα γιατί εμένα;
το άχ μου οργή και σίδερο ως πότε πιά ;
μετά απο μάχη ηττημένη δεν θα μιλήσω
ρακένδυτος στρατιώτης τι να ξανατραγουδήσω
που νάβρω ήχο και χρώμα αστραφτερό
στις λέξεις μου να βάλω δεν έχω θαρρώ
την ηρεμία γρατσουνώ των ουρανών απάνω
να τους ξεφύγω γρήγορα πλάγια ορθός
αν περιμένω να βραδιάσει τάχα που θα φτάνω
σιωπώντας στο γαλάζιο το θολό το φώς
