| |
Με ποδοβολητό τραχύ κατέβαινε τη ράχη
το άστρο που βιαζότανε στη δύση να ταφεί,
γιαλίζανε τα σώματα με αρχαία αλοιφή
ο έρωτας κι ο θάνατος του κόσμου οι μονομάχοι
Ανήμπορες οι αγκαλιές τα σ’ αγαπώ ματώναν
ψάχνοντας στάλες αγιασμού σε ιάματος πηγές
λεπίδες του άγριου θάνατου του έρωτα οι κραυγές
κι όσοι γι αγάπες μίλαγαν τις νύχτες τους σκοτώναν
Με νυχτοπερπατήματα ξεσάλωναν τις νύχτες
οι δίσκοι νέων φεγγαριών να βρούνε σε μεριές
ξάστερες κι ασυνέφωτες, τις άγιες τους βραγιές,
που φύτρωναν οι έρωτες, μα χάνανε τους δείχτες
και στις δολοπλοκίες τους ξεχάσαν τ’ άρματά τους
τα νιάτα καταρρέανε σε αβάσταχτους λιμούς
χωρίς βροχή στο σύννεφο, που νά’βρεις ποταμούς
να ξεπλυθούν τα κρίμματα, με τ’ αμαρτήματά τους
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
