| |
Θα πάρω μαζί μου τη γαλάζια έκταση
και θα φορέσω τον σάρκινο μανδύα της απογοήτευσης.
Κάπου ανάμεσα στων αστεριών την έκσταση
το αειπάρθενο λιοστάσι περιγράφει την ηχώ κάποιας θύμησης:
{ Δε θα έρθω. Θα απομονώσω τη φρίκη από το έλεος
θα συνταιριάξω την ελεημοσύνη με την απάθεια
και όλα αυτοματοποιημένα μηχανήματα
θα κυριεύσουν επάνω στις αισθήσεις.
Δεν καρτερώ. Το νοτισμένο χώμα μάτωσε από θάνατο
τα δέντρα χαμήλωσαν πιο κάτω απ' τις ανάγκες μας
δεν έχουμε ύπαρξη που να ελπίζει
μόνο κορμιά να προσδοκούν.
Αποφεύγω. Η όψη είναι αποκρουστική απ' τον καθρέφτη
τα ελιξίρια έπηξαν στη σκιά του ηλιοβασιλέματος
και όλα δήθεν παραμένουν μυστικά
μα ακόμα και τα αγάλματα απλούστευσαν την πέτρα. }
Διαβρώνομαι στους ιστούς της διάστασης
καλπάζοντας δια βίου σε μαύρα άλογα ανήμερα
υψώνοντάς με από το μήνυμα της ανάστασης
επιθυμώντας να πιστεύω, χωρίς να δω, σε κάθε χίμαιρα.
ʼκης Παρισιάδης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
