μη και δεν και με κομμένα χερια
τα μπορει και αντέχει ολα
σε μια αγκαλιά φυλακή
απεριοριστης χαράς
είναι η κραυγή μια
βόλτα της ψυχής μου
έξω απο τη πολη
παράθυρο κατεβασμένο
σώμα καθισμένο πάνω του
μαλλιά χυμένα στον αέρα
μυαλά χρυσά με σένα
χέρια φτερά στη λάμαρίνα
ανοιχτα απο τους ορίζοντες
να μου γελουσες παλι εσύ
των ματιών μου γέλιο
δεν σε ειδα ποτέ μου
απο το πρωτο αντίκρυσμα
την ψυχή σου ερωτεύομαι λαμπρότερη
και στο σκοτάδι τωρα η ματιά σου
σε ρίχνει να φανείς
να πεις χαλαλι το φευγιο κλέφτη
σε εναν κύκλο γυρίζουμε
