| |
Η μοναξιά έχει τη θλίψη της βροχής
Και την απόγνωση της άνυδρης ερήμου
Είναι του έρωτα ο μόνος ασκητής
Και πίνει αίμα απ' την ίδια την ψυχή μου...
Η μοναξιά φοράει ρούχα της σιωπής
Μ' αχνές φιγούρες από μάτια αγαπημένα
Είναι των πόθων μου ο μόνος εραστής
Που κάνει έρωτα σε σώματα παρθένα...
Η μοναξιά έχει το χρώμα της φωτιάς
Και δόντια έχει γυμνασμένα του θανάτου
Πάνω σε κάρβουνα αναμμένα προχωράς
Ο εγωϊσμός τρέχει να σώσει τα στερνά του...
Η μοναξιά είναι γυναίκα - συμφορά
Και πάντα στάζει δηλητήριο στο σώμα
Πνίγει τη λήθη μες στου νου την καμφορά
Και βγάζει μνήμες απ' της Άνοιξης το χώμα...
Η μοναξιά είναι φονιάς της λογικής
Σκιές σκορπίζει στο νεκρό μου το κρεβάτι
Γεμίζει όνειρα τις κρύπτες της σιωπής
Στη ζωντανή του έρωτά σου αυταπάτη...
12-4-2007
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
