Ανάγλυφοι ρόμβοι στο μοτίβο της σκέψης
στιβαγμένοι σε αλλόκοτες μικρές σειρές
χάνεις έδαφος χωρίς να θές να πιστέψεις
πως του χρόνου οι αλήθειες είναι αιχμηρές
παράλληλα σχέδια στου νού τις ραβδώσεις
άχρωμα,μουντά χωρίς καν καμιά σύνδεση
κρύβεσαι απο τον εαυτό σου να τον σώσεις
να χειριστείς των τραυμάτων την επίδεση
κυκλικές κινήσεις περιστρεφόμενες αργά....
σαν τον ανεμιστήρα που κρέμεται απο ψηλά
ακολουθείς δυό χελιδόνια που πετούν γοργά
εισβάλοντας στου μπαλκονιού τη φωλιά δειλά
φαίνονται ασήμαντα τα περισσότερα γύρω σου
περνόντας ο καιρός τα χρώματα θα ζωντανέψουν
και θα δώσουν έμφαση στο όνειρο το στείρο σου
μαζί με σένα θ'ενώσουν τις άκρες θα το παλέψουν !
