| |
| | 21ος αιώνας |  | | |
Ο 20ός αιώνας, διακήρυσσε διακαώς
την Ειρήνη και την Ελευθερία....
Φεύγοντας, άφησε πίσω του οδύνη, πόλεμο και σπαραγμό...
Λένε πως, όταν ξεκινάς έναν πόλεμο,
είναι σαν ν'ανοίγεις το κουτί της Πανδώρας....
Για ποιά Ομορφιά του κόσμου θέλουμε να μιλάμε;
Για ποιά Αγάπη θέλουμε να λέμε πως υπάρχει και υφίσταται;
Ο 21ος αιώνας με τη σειρά του,
διακηρύσσοντας τις περίτρανες ιδέες του προηγούμενου,
κληροδοτεί και διαιωνίζει τα ίδια λάθη,
με ανεπανάληπτες καταστροφές....
Ο διαρκής πόλεμος στη μέση Ανατολή,
διέλυσε τον μουσουλμανικό κόσμο...
Να θυμηθούμε το Ιράκ;
Να θυμηθούμε το Ιράν;
Να θυμηθούμε το Αφγανιστάν;
Το Πακιστάν; Τη Συρία; την Παλαιστίνη;
Τα περισσότερα όπλα, δοκιμάζονται και πωλούνται εκεί,
εκεί, που το ανθρώπινο δυναμικό γίνεται το πειραματόζωο
στα εργαστήρια των μεγάλων και τρανών εξουσιαστών...
Δεν μπορείς να μιλάς γι'αγάπη όταν φεύγεις από τη Γάζα...
Δεν μπορείς να μιλάς για ανθρωπιά όταν φεύγεις απ'τη Συρία...
Δεν μπορείς να μιλάς για καλύτερες μέρες,
όταν βλέπεις να σκοτώνονται μπροστά στα μάτια σου αθώα παιδιά...
Δεν μπορείς να μιλάς για Ελπίδα,
όταν οι πυρηνικές βόμβες
βρίσκονται στα χέρια των παραφρόνων του πλανήτη....
το Ισραήλ, είναι η μεγαλύτερο πυρηνική δύναμη της περιοχής...
Έχουν ξεχαστεί τα σφάλματα του παρελθόντος....
*Λένε πως, φεύγοντας από τη γη,
κρύφτηκαν στη Σελήνη...
σε κείνη τη σκοτεινή της πλευρά ...
που δεν αγγίζει του ήλιου το φως....ή
παρέμειναν θαμμένα στη γη,
μέσ' στις βαθιές, υπόγειες στοές της
περιμένοντας πάντα το κατάλληλο λίπασμα,
για να θρέψουν τις συμφορές της....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
**Ηώς**
26-03-2018 @ 11:03 | ΠΑΡΕΛΑΣΗ
Μπροστά το τραίνο τού Μαρξ,
πίσω τανκς γνωστά στην "Άνοιξη τής Πράγας",
μιά μηχανοκίνητη Έκθεση με το σύμφωνο Ρίπεντροφ-Μολότοφ,
τα πτυχία τού Γιαβρόγλου καί δείγμα υπογραφής Τσολάκογλου,
μιά προσομοίωση Πηγάδας τού Μελιγαλά 4
γεμάτη με κουρέλια τού Συντάγματος,
ένας εσμός Τροϊκάνων, Δικαστών, βουλευτών, Τραπεζιτών,
πίσω τους ευλογώντας, ο αρχιεπίσκοπος,
καί τελευταία η παρέα με τους Ανδρούτσο, Καραϊσκάκη, Νικηταρά
καί τ' άλλα αγόρια, ήρωες. Όλα τους ξεβράκωτα.
Γιά να δείχνουν τι ακριβώς λείπει στους άλλους...
Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ «ΘΑΝΑΤΟΥ» ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (1821-1832) ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ
The notion of ‘death’ in the Greek Revolution (1821-1832): Ideological perceptions and political practice
Η εξέλιξη του ελληνικού εθνικού ιδεώδους σηματοδότησε το πέρασμα απο την πατριά στο έθνος. Η έκρηξη της επανάστασης επηρέασε τον τρόπο που οι Έλληνες αντιλαμβάνονταν την έννοια του θανάτου. Δεδομένου ότι ο αγώνας για την ανεξαρτησία ήταν τιτάνιος, ο θάνατος έγινε υπόθεση συλλογική. Οι Έλληνες επαναστάτες δήλωναν ότι η βάρβαρη υποδούλωση ήταν η αιτία για τη σφαγή του ελληνικού έθνους στο σύνολό του. Ο αριθμός των νεκρών από την Ελληνική Επανάσταση υπερέβη τα παραδοσιακά όρια των προηγούμενων χριστιανικών εξεγέρσεων. Οι σφαγές και οι θηριωδίες ήταν πέρα και έξω απο κάθε όριο, κάθε Έλληνας αλλά και οι ορθόδοξοι χριστιανοί στο σύνολό τους, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, ήταν θύματα των εκδικητικών και βάρβαρων Οθωμανών. Η εκδίκηση και το μίσος ενάντια στους Τούρκους κυριαρχούσε στην ψυχή και στη θέληση των Ελλήνων. Εκτός από τη νέα συλλογική φύση της, η έννοια του θανάτου που διαμορφώθηκε κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης, απέκτησε ένα νέο, πολιτικό νόημα. Ο Κοραής και ο Ρήγας είχαν ήδη προετοιμάσει το έδαφος για την "μύηση" των Ελλήνων σε αυτή τη νέα αντίληψη. Ο θάνατος πλέον εκφράζει και περιγράφει τη δουλεία, την τυραννία, την ολιγαρχία και την υποταγή στους Τούρκους. Ο φυσικός, βιολογικός θάνατος θεωρηθείται ως προτιμότερος από μια ζωή χωρίς νόημα. Για το σκοπό αυτό, η Γ 'Εθνοσυνέλευση των Ελλήνων αναφέρεται το 1827 στην έννοια «πολιτικός θάνατος». Ο όρος θάνατος στο επαναστατικό σύνθημα «Ελευθερία ή Θάνατος» είχε σε μεγάλο βαθμό και αυτήν την πολιτική σημασία. Ο προσδιορισμός αυτός που επιδιώκει την κατάκτηση της ελευθερίας με κόστος την ίδια την ζωή, βρίσκεται σε πολλές επίσημες δηλώσεις. Η ζωή - θάνατος ήταν ως εκ τούτου πλέον θέμα της εθνικής και όχι της προσωπικής ύπαρξης, δηλαδή ήταν κατά κύριο λόγο συλλογικό και πολιτικό ζήτημα. Αυτή η ιδεολογική εξέλιξη ήταν αποτέλεσμα της "εκκοσμίκευσης" όπου η κοσμική ελευθερία κρίθηκε ως ανώτερη ιεραρχικά αξία σε σχέση με την όποια θρησκευτική ανοχή. Για το θέμα αυτό, η επίτευξη της ανεξαρτησίας το 1830 χαιρετίστηκε από τους πρωταγωνιστές, όπως η «ανάσταση» του ελληνικού έθνους.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ Γ. ΠΛΟΥΜΙΔΗΣ | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
