Σε ένα χώρο που το φως απομονώνει
Βουβός ο θόρυβος παντού κυριαρχεί
Λίγοι διαβάτες περπατάνε πάντα μόνοι
Και εγώ στο βάθος που να βρω διαφυγή
Στο μπερδεμένο μου μυαλό χορεύουν σκέψεις
Αλλά η ανάγκη σαν σχοινί με συγκρατεί
Μα ότι αξίζει από μέσα μου αν κλέψεις
Μόνο φωτιά θα συναντήσεις και αστραπή
Μόνη δεν κάθεται η ψυχή θέλει παρέα
Να μοιρασθεί χιλιάδες ώρες και ερημιά
Κι’ αν κάποιος άνοιξε την πόρτα μου τυχαία
Καλώς να έρθει περισσεύει ανθρωπιά
Τι να το κάνεις αν κανείς δεν σε ακούει
Πώς να χωρέσεις τόσο χρόνο σε στιγμές
Μόνο του χώρου το στοιχειό με κρυφακούει
Και δεν μπορεί να καταλάβει τι του λες
