| |
αίνιγμα μεγάλο το μυαλό
όπως του καφέ το κατακάθι
που να το διαβάζεις είχες μάθει
μα ποτέ δε βγήκε αληθινό
έλεγες είν’ η ζωή μπροστά
να, θα πάρω φόρα να τη ζήσω
αγνοώντας πως δεν έχει πίσω
πως ειν’ ό,τι ζούμε μια φορά
τώρα ζεις τον Μέγα διχασμό:
σε κορμί σαθρό, ψυχή που θέλει…
άδεια το κρανίο σου κυψέλη
τα όνειρα σκορπίσαν στον καπνό
βάσανο μεγάλο η καρδιά
πως ζηλεύω εκείνους που δεν έχουν!
που μπορούν αδάκρυτοι ν’ αντέχουν
τόση γύμνια γύρω κι ερημιά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
