Σ ολα τα αγαπημενα μου πλασματα-τις γυναικες-
...και στην...ξερει αυτη.
Τα χελιδονια ηρθαν,
χτισαν τις φωλιες τους στις μαρκιζες.
Οι φορσιθιες ανθησαν,
και τα ανθη τους μοσχοβολισαν.
Τ αμπελια ξεπροβαλλαν,
τα ''ματια'' τους στον ανοιξιατικο ηλιο.
Μα εσυ δεν ερχεσαι,
γιατι δεν ερχεσαι...
Εχω τα χερια μου σε σταση αγκαλιας.
Εχω τα χειλη μου ανοιχτα να σε γλυκολαλησουν.
Εχω την καρδια μου σε θεση προσμονης.
Εχω το στηθος μου ετοιμο να το ζεστανει η ανασα σου.
Μα εσυ δεν ερχεσαι,
γιατι δεν ερχεσαι...
Για μενα στην γη
μονο εσυ υπαρχεις αγαπημενη.
Ποιο υπεροχη ζεστη
κι απο τον αναστημενο ηλιο.
Ποιο λαμπερη
απο τα βραδυνα ανοιξιατικα αστερια.
Ποιο απαλη
απο την φωτια της αστροφεγγιας.
Μα εσυ δεν ερχεσαι,
γιατι δεν ερχεσαι...
Μηπως γιατι σε θελω συνεχεια
και εσυ αυτο δεν το μπορεις
η' δεν το θελεις;
Εχω τα χερια μου σε σταση αγκαλιας.
Εχω τα χειλη μου ανοιχτα να σε γλυκολαλησουν.
Εχω την καρδια μου σε θεση προσμονης.
Εχω το στηθος μου ετοιμο να το ζεστανει η ανασα σου.
Η "ξέρει... αυτή" υπάρχει περίπτωση να σε διαβάσει ή θα πάει άδικα,
η προσωπική σου αφιέρωση ενός τόσο δυνατού γραπτού;
Το σίγουρο πάντως είναι ότι θα διαβαστεί από αρκετά από τα
αγαπημένα εκείνα πλάσματα - τις γυναίκες!! Κάτι είναι κι αυτό!!
