| |
[align=center]Το δωμάτιο σου ξάφνου σκοτεινό,
το κρεβάτι, πιο κρύο από Φλεβάρη,
πεταμένα δίπλα κάτι σ' αγαπώ,
πια ασήκωτα σου έχουν γίνει βάρη.
Δυο ρούχα, στάζουν δάκρυ και ποτό,
συμπληρώνουνε το μαύρο σου το χάλι.
Δυο μέρες πίσω είναι αρκετές,
να θυμίσω, πως εσύ αδιαφορούσες,
θα με χάσεις, σου 'χα πει, θα 'ρθει καιρός,
μα εσύ μου φώναζες πως δε μπορούσες...
Δυο μέρες πίσω γύρνα στο μυαλό,
να θυμίσω, συ που το 'παιζες μοιραία,
θα σου φύγω, σου ΄χα πει, στα ξαφνικά,
μα ο καθρέφτης σου, σε έλεγε, ωραία...
Το δωμάτιο σου γκρίζο, σκοτεινό,
σε απόχρωση βγαλμένη από ταινία,
στο τασάκι έχεις πνίξει στεναγμό,
δυο μερόνυχτα που γράφεις ιστορία.
Όλα γύρω, μεθυσμένα στο ποτό,
το τραγούδι μας να παίζει στα ηχεία.[/align]
Χρήστος Μπαλτατζίδης 08/03/2018
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
