Ένα ποτήρι ήλιο γεμάτο
πιές μια ρουφηξιά ζωής
καλημέρα κι άσπρο πάτο
άνοιξε τα μάτια σου να δείς
μην σε παίρνει απο κάτω
νυφούλα στόλισμα στον κήπο
δες την αμυγδαλιά κατά μεσής
νότα στης καρδιάς τον χτύπο
πόνταρε στο εγώ όχι στο εσείς
άσε τα υπόλοιπα για τον τύπο
είναι νωπή της μνήμης η ρωγμή
η μυρωδιά της γής θα ωφελήσει
κάνε εισπνοές μόνο για μιά στιγμή
κι η πληγή στα σωθικά θα κλείσει
θέλει απλά μονάχα τόλμη και πυγμή
μην αφήνεις κι άλλη μέρα να χαθεί
να την κάνει δούλη του ο χρόνος
κι η ροζαλιά αμυγδαλιά θα μαραθεί
μην παραμένεις βουβός και μόνος
γιατί τα πέταλά της ζούν όταν ανθεί.
Μια γλυκιά παρότρυνση και μια φωνή αισιοδοξίας που αγγίζει
απαλά την ψυχή και τον νου και γεμίζει με αποφασιστικότητα
τον αναγνώστη!!
Πανέμορφη γραφή και πολύ ιδιαίτερη!!
Μπράβο σου Έλενα.
::up.:: ::up.::
