| |
Σαν καλώδια στο συρτάρι είναι τα χρόνια μας.
Μοιάζει αστείο, παιδικό, ξεπερασμένο:
Κάποιος δένει -μεταξύ τους- τα κορδόνια μας.
Κι όπως μ' άφησες, σπιρτόκουτο βρεμένο
Στο γνωστό μας ραντεβού σε περιμένω
Έλ' απόψε να με λύσεις
Σου υπόσχομ' αναμνήσεις
Χρόνια τώρα περιφέρω
Σκλάβους μου, αυτά που ξέρω•
κι είναι όλα διηγήσεις
Θέλεις να 'μαστε μαζί μ' αυτούς που φεύγουνε
"Πιό πολύ πονάει πάντα όποιος μένει"
Και φοβάσαι ότι πια δε μας ζηλεύουνε
Κι όλο έρχεσαι με λύσεις φορτωμένη
Πες μου αν λυθούν κι αυτά τι θα μας δένει;
Έλα απόψε να με λύσεις
Σου υπόσχομαι αναμνήσεις
Χρόνια τώρα περιφέρω
Σκλάβους μου, αυτά που ξέρω•
κι είναι όλα διηγήσεις
[align=left]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
