| |
ενα ποιημα πολυ παλιο του 2000
Διαβάτη που φεύγεις.
.Διαβάτη που φεύγεις; τους δρόμους σαν παίρνεις,
φορτία οι σκέψεις που κουβαλάς,
σακίδια στην πλάτη, σοκάκια διαβαίνεις
και τις αναμνήσεις μονάχα κρατάς !
Διαβάτη πού μένεις; σε ποιο δώμα τρέχεις;
σε ποιο στρώμα πέφτεις μόνος ξανά,
παγκάκια γεμάτα μες στις πλατείες
κι ο νους σου σ’ εκείνες διαρκώς τριγυρνά.
Διαβάτη που φεύγεις! Στις θάλασσες πλέεις
γυρεύεις στ’ αλήθεια αυτό που ζητάς;
σαν ξέμπαρκοι ναύτες οι αναμνήσεις
σε κάθε λιμάνι φίλες σου πια.
Διαβάτη πού τρέχεις! Να ξέρεις απέχεις
φεύγουν οι θλίψεις, παίρνεις χαρά
πετάς τα φορτία, τις πίκρες βιβλία
και σαν ιστορία, αναμνήσεις κρατάς
Νάτος ο δρόμος! Αυτός που σου πρέπει
πάρτον διαβάτη, σωστή η γραμμή
που ‘χει χαράξει για σένα τις θέσεις
που πρέπει να έχεις, στο μέλλον σου εσύ!
Διαβάτη δε θα ‘σαι ποτέ πια μονάχος
θα στέκεις σα βράχος, χωρίς τον καημό.
θα νιώθεις το κύμα να σε χαϊδεύει
και την αλμύρα θα έχεις ποτό.
Διαβάτη πηγαίνεις! Χωρίς τα φορτία
χωρίς την πικρία για συντροφιά,
μόνο αναμνήσεις, στιγμές της ζωής σου
που φύγαν κι αφήσαν σημάδια μικρά.
Καινούργιες εικόνες – καινούργια τοπία
δεν θαν’ ουτοπία αυτή η ζωή
θα ‘ναι να ξέρεις, αυτό που ζητούσες
αξέχαστη θα ‘ναι η διαδρομή.
Κάθε σου στάση, θα ξεδιψάσει
όλη τη δίψα που είχες εσύ,
να νιώσεις συμπόνια, να νιώσεις αγάπη
ασφάλεια γαλήνη μες στην ψυχή.
Διαβάτη βαδίζεις! Να ξέρεις στο τέρμα
δεν έχει άλλο ρέμα, δεν έχει νερά
σταράτες οι βάρκες και τα καράβια
θα ‘ναι ταξίδια χαράς, ξενιασιάς.
Διαβάτη μου φθάνεις! Ανάλαφρος πάλι
χωρίς τα φορτία τις σκέψεις φραγές
κι αν σε πικραίνουν οι αναμνήσεις
λίαν συντόμως θα φύγουν κι αυτές.
Μόνο θα χαίρεις την εμπειρία
που ‘χουνε νιώσει ψυχή και μυαλό
σίγουρος θα ‘σαι, γι’ αυτό το πλοίο
που τιμονιέρης θα είμαι εγώ!
Θα ξέρεις το δώμα, θα ξέρεις το στρώμα
και το τραπέζι γεμάτο αγνό
από αγάπη γεμάτος θα είσαι
και ένα χέρι θα έχεις ζεστό!
Που θα σ’ αγγίζει, θα το αγγίζεις
κι όλη η θέρμη, θα περνά στην καρδιά
συντρόφια μονάχα, με έρωτα τέτοιο
που θα ‘ναι τα πάντα, για τα γηρατειά.
Διαβάτη ετοιμάσου! Να ξαποστάσεις!
έφτασε η ώρα του λυτρωμού
να σταματήσεις να τρέχεις στους δρόμους
στη θάλασσα θα ‘βγει χαρά στεναγμού!
Διαβάτη μου μένεις! Εκεί που θα νιώσεις
πως είσαι αφέντης πραγματικός
φεύγουν τα πάθη, κι οι αδυναμίες
θέση δεν έχει πια ο εγωισμός.
k.l inokrini
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 12
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
