| |
| | Μικρό Παιδί |  | | |
[align=center]Μικρό παιδί, με μάλωνα,
καρφί στο χώμα η ματιά, συνήθεια,
τα όνειρα μου μπάλωνα,
και στους θεούς να βρω βοήθεια.
Στ' αλλήθεια, δε μεγάλωνα,
με μηχανή, παλμούς, στα στήθεια,
τον χρόνο παρανάλωμα,
τις στάχτες του καμάρωνα.
Κι έτσι φτάσαμε ως εδώ,
ασμάτων θεατή,
στο νου μου να γεννώ,
για να τραφείς εσύ.
Κι έτσι φτάσαμε ως εδώ,
σε θάλασσα γραφή,
λόγια μου, σκέψεις σου,
δίχως λογική.
Μικρό παιδί, με πείσματα,
σιωπή, κραυγή, το ίδιο είχα,
στων κοσμικών τα ερείσματα,
είχα ψηλά ορίσματα.
[/align]
Χρήστος Μπαλτατζίδης 16/03/2018
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Όποια θελήσει τα τραγούδια μου να κρίνει, ας το σκεφτεί μήπως γραφτήκανε για εκείνη… | | | |
|
Κων/νος Ντζ
16-03-2018 @ 22:25 | Μικρό παιδί, με πείσματα,
σιωπή, κραυγή, το ίδιο είχα,
στων κοσμικών τα ερείσματα,
είχα ψηλά ορίσματα.
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | inokrini
17-03-2018 @ 14:35 | στων κοσμικών τα ερείσματα,
είχα ψηλά ορίσματα. ::up.:: ::up.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
