| |
[align=left] [B] [I]
. . *~* Καθώς ξυπνά το θάμα *~*
Ανοίχτηκα σε πέλαγος, αγέρι αλμυρό
σ' αφρούς αιωνιότητας, σε πλουν κλιμακωτό.
Ν' ανέβει η μοίρα στα ψηλά
κουνώντας το μαντήλι
και να σκουπίζει στοργικά, το ιδρωμένο δείλι
του διαστήματος, χροιά
ως προπομπό τ' Απρίλη!
Που 'ναι του έαρος ταγός, πομπός κι ανθοφορέας
Ανήνυτος στο μέγεθος
που η ψυχή σαλπάρει.
Από το σώμα φυλακή, για την ουράνια πλεύση
που τα κλειδιά δεν επαρκούν
να κλείσουν σε αμπάρι, τον καιρικό στροβιλισμό
που τα δεσμά αψηφάει.
Ολύμπιο και Ορφικό το θεϊκό της σπέρμα
κι η Γαία ανολοκλήρωτη
για να το αποδείξει.
Έτσι, για πάντα ελεύθερη, να ζήσει σαν την Ιέρια
κι έτσι για πάντα ξάγρυπνοι
χανόμαστε στο μέλλον.
Κι είναι η φωνή που ήχησε, "καθώς ξυπνά το θάμα"
και από θαύμα άφθαρτο
μες στο φθαρτό το χώμα ...
Αισθάνθικα το άρωμα, της Χίου στη Χαλκίδα
μ' αγέρα φλογερόπνοο, σ' υδάτινα στοιχεία.
Φορτσάροντας τα ρεύματα, στην έλξη της σελήνης
μ' ερωτικά τριξίματα
λαχτάρας & γαλήνης.
Που αμί Τι άλλο θα σου πουν, στον Εύριπο οι στίχοι
(Καλός την Καπετάνισσα)
που Ομορφαίνει ο τόπος κι ανθίζουν χίλια γιασεμιά
στα ομιλούντα μάτια
με βλέμμα γοητευτικό, που αισθητά σε νιώθω!
Μα στα λευκά σε ένιωσα
κι ήρθες του Μπάτη αγέρι, μ' ένα καυτό χαμόγελο
να λάμπει φλογερό!
Αν οι καιροί προξένησαν, μαύρο πανί να βάλεις
θύελλα ανέμων σήκωσα
ν' άρω τον πηγεμό.
Ταξίδι πορφυρόχρωμο, στόλισμα στο κατάρτι
να σε λικνίζει η θάλασσα
μ' ονείρου παφλασμό!
. . . * * Nikos D. Stoforos * *
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
